De bicos e soños
Rafael Laso
Na
miña memoria de rapaz non existía a palabra bico. Nunca dabamos un bico, sempre
dabamos beixos. Seguramente, todas as persoas gardamos memoria do noso primeiro
beixo amoroso, talvez dado, recibido ou roubado (que todo haberá) na idade do
pavo ou, se o prefiren, nesa época difusa da adolescencia. E deixando á parte
os propios, case con certeza tamén gardamos memoria doutros bicos alleos. Vou
facer unha confesión: destes últimos eu gardo tres.
O
primeiro é un clásico do cinema, o de Deborah Kerr e Burt Lancaster ambos os
dous en bañador e envorcados na praia, nese marabilloso filme de Fred Zinnemann
titulado De aquí á eternidade. O segundo é un clásico da escultura. Fálolles
da obra O bico, de Auguste Rodin, que representa unha escena da Divina
Comedia de Dante Alighieri cos amantes Paolo Malatesta e Francesca da
Rimini. O marido de Francesca, irmán de Paolo, mátaos cando os descubre e a parella
é enviada ó segundo círculo do inferno sacudidos polo aire. Finalmente, o
terceiro da miña lista é unha icona fotográfica que nun principio pasou case
desapercibida, acadando sona tempo despois. A min, que me encanta a fotografía
en branco e negro, quedoume gravada a imaxe feita por Robert Doisneau do bico
entre Françoise Bornet e o seu mozo daquela Jacques Carteaud, ambos os dous
estudantes de arte dramático. Malia ser unha foto preparada (foi unha encomenda
da revista Life) paréceme que ese beixo ten un aquel de especial. Veño
de saber da morte da muller protagonista desa imaxe, no pasado día de Nadal,
por un accidente doméstico ós 93 anos.
Talvez
no intre de facer esa instantánea, Françoise nunca soñou ou sequera imaxinou o
que viría despois. Escribo este artigo na noite de Reis, así pois, cando as
persoas que teñen a ben ler os meus artigos estean coa lectura deste, é moi
posible que xa teñan aberto os seus agasallos dos Magos de Oriente, se é que
estes deixaron algo. Non creo que haxa ninguén que non teña soñado na súa nenez
con este día. Fagan memoria e verán como aparecen nela moitos dos xoguetes que
lembramos con nitidez. Na miña, como na das miñas amizades, nenas e nenos dos
setenta, aparecen sen esforzo o CinExin, o Exin castelos, a Maxia Borrás, os Xogos
reunidos Geyper, a Nancy, a Barbie, o Scalextric, o Madelman e o Geyperman, os Argamboys
ou os Playmobil, os maletíns da señorita Pepis.
O
tempo pasa e non sei se eses soños duraron como di Joaquín Sabina “lo que
duran dos peces de hielo en un whisky on the rocks”. Porén, despois tivemos
catorce ou quince anos e viñeron outros soños. E non creo que me neguen
vostedes que algunha vez soñaron con bicos ou beixos como o da fermosa e famosa
fotografía de Robert Doisneau. Eu si.