Capítulo 9. Os novos compañeiros

• Un gran tipo este xefe que temos. Mágoa do seu accidente. Ola! Xa sabes que son Vicente.
• Si, e ti xa sabes que eu son Estela.

Vicente sorriu e as gargalladas de Valerio, Conchiña e Bernardo resoaron na sala. Achegáronse os tres e asediárona a preguntas que ela foi contestando pouco e pouco. Amodiño, amodiño, que vós sodes catro e eu só unha, díxolle. Cando rematou de explicarlle aventuras e desventuras ata a chegada ó xornal, foi ela quen non puido reprimir unha pregunta.

• Que me podedes contar de Maca, María do Carme Coirós?

A faciana dos catro tornou lúrida de socato e todos calaron. Estela decatouse do efecto negativo da súa pregunta. Insistiu.

• Que pasa, hai algún problema?
• Escoita, Estela –dixo Valerio– que non che pareza mal, pómonos así só de lembralo. Era unha gran rapaza, unha marabilla de persoa. Queríalle todo o mundo…
• Éche ben certo, non sei de ninguén que lle quixera mal –terciou Bernardo.
• Pero son cousas do destino –dixo Vicente–. Ás veces resulta cruel de máis.
• Deixa que remate –falou Valerio–. Esta banda de cotillas sempre ten que meter baza. Era alguén que se facía querer, todo amabilidade e disposición. Paco estache moi amolado e moi fodido dende aquela. Malia quedar na cadeira para sempre, dentro do malo isto valeulle de algo.

Estela decatárase de que a única que non mediara na conversa fora Conchiña. E o comentario final de Valerio deixouna un chisco amolada.

• Que queres dicir con iso de que o accidente lle valeu de algo? Que beneficio pode tirar alguén desta situación?
• El por si non tirou ningún. Non. Pero indirectamente si que o fixo –dixo Vicente– pois…
• Pois hai un comentario xeral –seguiu Bernardo– de que Paco Lousa estaba sentenciado, é dicir, que o director xeral xa lle tiña amañados o despido e a correspondente compensación económica. Perto de cento vinte mil euros…
• Perto de cento vinte mil euros –entrou Valerio– malia á opinión do xefe de persoal, ese “chuliboy” de discoteca “pija”.
• Xa sabemos que non lle tes aprecio ó zumezuga ese –engadiu Vicente.
• E non podedes falar un só e rematar a historia? –queixouse Estela.
• Está ben, remato eu –dixo Bernardo–. Como che dicía, falaban de perto dos cento vinte mil euros. Paco aínda non tiña coñecemento do asunto. En calquera caso, seguro que aceptaría. Eu, dende logo así o faría. Vexamos, se tivese sesenta anos, cento vinte mil euros son vintecatro mil cada ano ata a xubilación ós sesenta e cinco. Ou sexa catro millóns das antiguas pesetas por non vir ó traballo… ¿onde habería que asinar? Pero seica todo era un amaño do renarte do Pedro Rocha, que vía a posibilidade de facerse cun novo posto que os accionistas querían crear: o de xerente adxunto á dirección xeral. Non era nada parvo o tipo. A fin de contas o director xeral debe estar tamén a punto de se xubilar. Así que, cos dous veteranos fóra da empresa, el tería o campo ceibe para chegar ó cumio e daquela facer e desfacer segundo lle petase, sen ter que dar explicacións a ninguén máis que ós accionistas. E a estos, xa se sabe, mentras non lles fose ó seu peto, calquera cousa dan por ben feita, que o único que fan é poñer a man.
• Vaia historia –dixo Estela.
• Pero falta aínda o mellor –dixo Valerio–. Anda, Bernardo, desembucha.
• Seica houbo algo co que o “pijo” non contou: o accidente.
• E por que? Mellor para el se Paco morría.
• Si, pero non foi así, Estela. Non contou co director xeral, home serio e cabal, que ó saber do accidente queimou os papeis do despido e do finiquito de Lousa.