Estado de alarma. Día corenta e tres

Hai dous políticos no mundo que neste día de hoxe están en boca de todos e que destacan polas súas ideas, non precisamente boas e difíciles de entender nos tempos en que vivimos. Por un lado, o primeiro ministro inglés Boris Johnson, que despois de dicir verdadeiras barbaridades, como aquela de permitir que a pandemia seguise o seu percorrido natural ata que a maioría da xente se inmunizase e concienciando ó país de que ía morrer moita xente, acabou el mesmo sufrindo a enfermidade. Leo unha crónica, na que se di que acaba de saír recuperado e volverá ás súas funcións de goberno. Espero que tome as decisións máis acertadas. E o seguinte da lista é o presidente dos Estados Unidos, Donald Trump. Debo dicir que este home a min non me fixo nada, mais nunca me caeu nada ben. Nunca se sabe se fala en serio ou en broma. Pero di cada cousa que produce calafríos. Escoitei as declaracións esas de que ós afectados polo coronavirus talvez debería inxectárselle desinfectante ou golpealos con potente luz ultravioleta. E seica quedou tan ancho, malia que logo dixo que estaba sendo sarcástico. Pois que queren que lles diga. Eu ríome do seu sarcasmo, mais propio dun charlatán de feira que dun presidente dos Estados Unidos. En fin, un caso perdido. Se a faciana dos que estaban arredor del, todos expertos científicos, era un verdadeiro poema, a miña non sei se era de rir ou chorar, pero de abraio, seguro.

Outra noticia que lin hoxe, di que España é o país con maior contaxio de coronavirus entre o persoal sanitario. Nada menos que un vinte por cento. Nada comparable a Italia, cunha taxa do dez por cento ou dos Estados Unidos que ten só un tres por cento. Está claro que algo tivemos que facer mal. Como o pasado xa non ten arranxo, o único que podemos facer e aprender dos erros e tomar as medidas necesarias para que non volvan repetirse no futuro.

E esperemos non cometer erros a partir de mañá, cando as crianzas poidan saír a rúa, posto que nos xogamos moito. Dende que o goberno deu a noticia, levo pensando nas ganas que terá toda a rapazada de saír fóra, malia que sexa só unha hora. Ver os picariños na rúa, vai ser como un anticipo da volta a normalidade. Porén, coido que se algunhas cousas tivesen sentido como as persoas, estarían suspirando pola chegada deste día. Esas cousas son as “tablets”, as Nintendo, as Play Station e trebellos semellantes que esta tempada están que botan fume.

Cambiando de tema, se lles falo de Daniel Defoe é posible que o nome non lles diga nada. Pero se lles falo de Robinson Crusoe, ben seguro que lembran a novela sobre aquel náufrago que viviu longos anos nunha illa deserta na compaña dun indíxena ó que lle puxo o nome de Venres. A historia do escritor Daniel Defoe é ben curiosa, pois con case sesenta anos, con sete fillos, case que arruinado, sen traballo no xornalismo, escribiu a obra que o fixo mundialmente famoso, inspirada nas vivencias dun mariñeiro escocés. Moito lin e relín eu as aventuras e desventuras do Robinson, nun exemplar dos clásicos de Bruguera. Se traio o asunto aquí, é porque o libro saíu do prelo por primeira vez un día 25 de abril. E tamén neste día celébrase o aniversario do pasamento de Emilio Salgari, o autor de Sandokán, el Corsario negro ou Los exploradores del Meloria. Xunto con Xulio Verne, Defoe e Salgari, forman o trío de escritores que máis lin sendo un adolescente. Lembro que na casa non perdiamos un capítulo da serie de televisión na que Sandokán era interpretado polo actor indio Kabir Bedi, que traía tolas a todas ás rapazas da época. Disfrutei moito coas novelas de Emilio Salgari. O que non sabía, era que se suicidara facéndose o harakiri.

Rafael Laso Lorenzo