Estado de alarma. Día trinta e seis.
No artigo do día vinte e nove destes estados de alarma, faleilles algo acerca do científico talvez máis famoso do século XX e Premio Nobel Albert Einstein. Tamén fixen un comentario sobre a cacto que temos na terraza do noso salón. Imos por partes. Se traio o primeiro tema de novo, é porque tal día como hoxe, un 18 de abril do ano 1955 finou o científico alemán, unha mente privilexiada onde as haxa e cunha capacidade de razoamento abraiante. Deixounos ademais das súas teorías (hoxe demostradas) e achados científicos, un feixe de frases famosas, que non van ser obxecto deste artigo. E do segundo tema, o cacto, falarei máis adiante.
Pola mañá houbo sesión de compra no supermercado. Chama a atención que siga aínda habendo carencia dalgúns produtos nos andeis. Hoxe por exemplo, non había pasta farfalle (nós preferimos chamarlle lazos, pola súa forma). Tampouco había nin iogur de lacasitos nin bebibles de iogur líquido. As botellas de auga de cinco litros esgotáronse xusto ó coller eu a derradeira que había. En fin, que a este ritmo, non vai quedar nada.
Despois de xantar, tocou de novo sesión de tarefas domésticas na casa, que nos repartimos entre a miña dona e máis eu. Cando rematamos eran case as seis da tarde. Ela sentouse na terraza a ler un pouco e eu e mailo neno fomos xogar un campionato de xadrez. Non me foi mal, acabei de sexto empatado a puntos co quinto, unha dose de moral e mais unha pequena satisfacción, pois nótase que vou mellorando. Aínda así, fixemos unha pausa as oito para aplaudir todos dende a terraza, ese aplauso que é como unha aperta grande chea de ánimos para todos eses sanitarios que velan pola nosa saúde.
Rematado o campionato, senteime tamén na terraza do salón canda a miña muller e alí estivemos de vagar parolando os dous, intercambiando opinións sobre como cambiarán as cousas cando isto remate. No medio da conversa, preguntoume se namentres xogaba ó xadrez escoitei aplausos fóra de hora, é dicir, pasadas as oito. Díxenlle que si, que varias veces, separadas por un intervalo de tempo. Seica son, explicoume, para alguén que toca un instrumento musical nun dos edificios da nosa rotonda. Non se distingue exactamente que tipo, pero ela pensa que semella un violín. Sempre é iso mellor que o bingo que cantan con megáfono, que martiriza bastante. Pouco antes das nove, foise duchar e eu quedei só, malia que xa comezaba a refrescar. As nove en punto foron avisadas polas badaladas dunha igrexa próxima.
Polo edificio de en fronte tamén houbo movemento. A muller do anorak mostaza, hoxe saíu a aplaudir co seu home e despois botou camiñando un longo tempo, pois seguía facéndoo namentres soaban as campás da igrexa. Tamén estaba a señora que almorza na terraza acompañada do seu home. E a parella do piso do noveno andar, o das bandeiras española, galega e os globos. Estes, cando remataron os aplausos, marcharon cara dentro da casa e volveron cabo dun tempo. Andaron preparando cousas na terraza e nun intre aquelo mudou nun salón de peiteado. A muller comezou a cortarlle o cabelo ó home cun cortador de pelo automático (no argot dos perruqueiros, unha “moto”). E botou bastante tempo, nótase que había moito que cortar. Non coma min, que para cortarme o pelo abondan cinco minutos.
Aproveitei para regar un pouco as plantas da terraza, remexéndolle a terra para que se osixene un pouco. O cacto está precioso. Vai medrando torto, estilo torre de Pisa, pero moi bonito, coas súas flores na punta. A foto que acompaña este artigo débolla a miña dona. Nun alarde de paciencia e cunha postura talvez incómoda, conseguiu a imaxe que quería. Nela pódese ver o cacto e o edificio do que falo nestes artigos. Fíxoa antes de que o sol se acochase. De facela máis tarde, co ceo xa escuro, nun día como o de hoxe, que non está anubrado, na imaxe aparecería o planeta Venus co seu brillo esplendoroso.
Rafael Laso Lorenzo