Nunca máis!
Escribo isto pouco antes de que remate o domingo trece de novembro de 2022. Tal día coma hoxe de hai vinte anos nada na miña vida era igual. A miña dona e mais eu aínda non tiñamos o noso fillo. Eu non deixara a empresa na que traballei case que dezaseis anos. Tampouco mudara de piso. Non coñecía París nin moitas das cidades que coñezo hoxe. Non viaxara sequera a metade do que teño viaxado. Non percorrera camiños que agora teño percorrido máis dunha vez. Non lera moitos dos libros que xa teño lido. Naquel ano de hai vinte non escribira sequera a miña primeira novela. Tampouco imaxinaba que escribiría unha que remataría coas dúas palabras do título deste artigo. Por suposto que tiña algo máis de pelo do que teño agora. Non tiña móbil e facía as fotos cunha cámara tradicional, co cal non sabía se saían ben ou mal ata que as revelaba. Naquel mes de novembro de hai vinte anos, a gasolina sen chumbo 95 octanos pagábase a menos de 80 céntimos o litro e o gasóleo de automoción a menos de 70 céntimos. Dos prezos da tarifa eléctrica hoxe xa non nos lembramos, pero daquela, para o consumidor medio en baixa tensión con contrato inferior a 15 quilovatios, o termo de potencia estaba a algo menos de 1,50 euros/kW e o termo de enerxía a pouco máis de 0,08 euros/kWh. Tantas cousas feitas, tantas sen facer vinte anos atrás nun outono case mediado.
Iso é o que ten volver a ollada cara atrás, volver... cantaba Gardel, volver... que veinte años no es nada, que febril la mirada, errante en las sombras, te busca y te nombra... Eu, aquí agora, vinte anos despois, non procuro nin nomeo, mais non esquezo. Non esquezo que no verán daquel ano publiquei o meu primeiro relato nas páxinas dun xornal que organizara un concurso. Tampouco que para o entroido do ano seguinte pintei a miña pantalla en negro, por un lado cun regueiro de bágoas azuis que saían dunha face que era a Galicia que choraba e polo outro un nunca máis ben grande. Non esquezo o buzo branco que puxen para ir recoller chapapote ás Illas Cíes. Nin tampouco que cando escoitei a noticia do desastre estaba de viaxe fóra de Galicia e que, como a milleiros de persoas da miña terra, naquel intre de negro sobre azul, as bágoas saíron dos meus ollos.
Rafael Laso Lorenzo