O día das librarías
O pasado once de novembro foi o día das librarías, un día dedicado a estes locais que albergan tanta cultura e tantas páxinas para lecer dos grandes afeccionados a lectura. Creo que nunca se valorará o suficiente o traballo que fan os profesionais do sector, así que non está de máis que teñan un día no que se lle dea todo o recoñecemento.
Hai librarías que, ademais, son espazos fermosísimos, onde a maiores da beleza dos seus andeis cheos de cor, existe a propia da arquitectura do local. Non moi lonxe de nós, no país veciño, está a Libraría Lello e Irmão, un clásico establecemento da cidade do Porto, ó que cada ano se achegan, a máis dos propios clientes, centos de milleiros de turistas. Ocupa un edificio modernista de máis dun cento de anos. Son tantas as visitas, que hoxe en día, cobran unha entrada, que che descontan no caso de facer algunha compra.
Outras fermosas librarías están en París, Lisboa, Venecia, Bos Aires. Hainas por todo o mundo adiante. Porén, eu teño unha especial querenza por esas librarías máis humildes, esas librarías de barrio espalladas por toda a nosa xeografía e gobernadas por excelentes profesionais.
Cando eu era un rapaz, non existía este día de celebración, pois comezou no ano 2011. Por iso hoxe déuseme por botar a ollada cada atrás e regresar a miña nenez. Todas as vilas ou cidades, teñen os seus propios lugares con encanto. No Xinzo da miña nenez estaba o estanco da Sabidilla, ben coñecido e lembrado polos limiaos. Pero non era alí onde mercabamos os libros toda a rapazada da miña idade. Para iso estaban a Libraría Imprenta Blanca e maila Libraría Galaica.
Cada mes de setembro, raparigos e raparigas agardabamos con ilusión o primeiro día de escola. A novidade de mudar de clase ó pasar de curso, a ledicia de volver ver a compañeiros que no verán non vías porque viñan das vilas ou aldeas da contorna, a expectación polos novos profesores... unha manchea de sentimentos que nada eran en comparanza co feito de saír correndo da escola coa listaxe dos novos libros do curso na man e bulir cara a libraría na procura deles. Tempos nos que aquelas libreiras que nos atendían, entregábannos os libros que despois irían pagar os nosos pais. E a nós, nenos e nenas bulideiros, faltábanos o tempo para comezar a ollar as páxinas cheas de letras, debuxos e imaxes a cor. Algúns daqueles libros fican na miña memoria: o Lengua española, de Fernando Lázaro Carreter; o Senda, libro de lectura da editorial Santillana; o Cosmos, da editorial Anaya; e mesmo o de Historia, cun título que nos tempos de hoxe non sería ben visto: España y sus hombres, de Edelvives.
Porén, cando eu era un cativo había dúas “librarías” especiais, dous lugares emblemáticos, dous que eran o reino dos tebeos. As aventuras de Carpanta (pobre, sempre con fame), El botones Sacarino (sempre escapando do traballo ou enredando), Las hermanas Gilda (Hermenegilda e Leovigilda, que só se parecían no ser solteiras), Zipi e Zape (canta trasnada xunta), Mortadelo e Filemón (o que non lle pasaba a eles non lle pasaba a ninguén) ou as de Rigoberto Picaporte solterón de mucho porte (e un home con mala sorte), estarán ben certo na memoria da miña xeración colocados nas baldas dos quioscos da Virucha ou nas de Arturito O Piñela.
Este último tiña moita aceptación, pois podías mercar un tebeo e despois de telo lido, ir entregarllo e cambialo por outro, do cal che descontaban unhas pesetas. Como se fose máis ben un aluguer de libros. En certo xeito, o Arturo e maila súa dona foron uns visionarios.
Ningún deles queda xa e hai unhas cantas librarías máis na vila. Ben merecentes todas elas (e todas as do mundo) dun día de celebración. Só por achegarnos a ese paraíso da felicidade que, en palabras de Borges, son os libros e a lectura.
Rafael Laso Lorenzo