Un verán que non dá comezado
Cando escribo este artigo, levo catro días de vacacións. En tan pouco tempo, xa tiven moitas variacións na climatoloxía. Algún día de moito calor, algún máis fresco, outro totalmente anubrado e coas brétemas pairando na ría, e como remate, outro chovendo seguido. En fin, que de aquí ao fin das vacacións non me estrañaría nada, esaxerando un pouco, que tal vez nevase e polo mesmo, que antes de entrar no verán, este xa teña marchado sen avisar. Cousas máis difíciles se teñen visto.
Por outra banda, hai algo que non cambia nunca: as festas. Faga sol ou non o faga, chova ou non chova, sempre están aí. Chegan con puntualidade, desenvólvense nos días previstos e vanse tamén sen avisar. Malia que isto último non é así. Avisan ben (e nótase) porque deixamos de escoitar a música. Moitas veces (as máis delas) é un alivio para os veciños das proximidades o remate do ruído abouxador das orquestras. Jorge Mira, catedrático da USC, divulgador científico e presentador da TVG, escribía nun artigo xornalístico unha petición para as orquestras: que podían baixar o volume dos seus equipos sen perder nada da súa calidade, cousa coa que estou totalmente de acordo.
Estes días, aproveitei para asistir aos concertos do festival Intercéltico do Morrazo, en Moaña, que xa vai pola 35ª edición. Nun deles, comprobei, tal como dicía Jorge no seu artigo, que o volume dos equipos musicais era moi alto, cousa que non lle impedía a un home fraco e moreno facer cousas un tanto estrañas diante dos altofalantes, en primeira liña do concerto. Facía voltas e reviravoltas para logo sentar no chan e, cun bolígrafo na man, semellar como se debuxase. Despois tirou do peto un feixe de cousas que foi pousando no cemento: un chisqueiro, unhas chaves, un teléfono, unha billeteira. Desta foi tirando primeiro as moedas e colocándoas unha a unha por orde de tamaño. A continuación os billetes, que antes de ser pousados no chan eran abaneados un a un como bandeiras. Con todas as súas pertenzas alí expostas, axeonllábase e volvía gardar todo. Botou así un intre longo, antes de desaparecer. Pensei que a aquel home lle varrera o sentido estar alí tan preto dos altofalantes. Eu non podía estar máis trabucado. Decateime cando volveu aparecer levando nas mans un vaso de polo menos un litro de cervexa, ao que lle ía dando grolos de cando en vez ata que o pousou no chan e comezou a bailar arredor del, facendo arremedo de adoralo. Despois, marchou abaneando, co vaso na man, cara o espigón. Espero que non caese a auga e que o rosmar das ondas e os aloumiños da brisa fosen quen de lle tirar a resaca. Aínda que para resaca a que semella estar pasando o país, con todos eses políticos que non son quen de poñerse de acordo para tirar adiante un goberno. Menos mal que na nosa vila de Xinzo non foi así e hoxe temos a primeira alcaldesa da nosa historia. Historia que conta que unha feira de hai máis dun cento de anos, concretamente un 14 de xullo de 1901, estivo moi concorrida e que se fixeron moitas transaccións de gando vacún sen oscilacións nos prezos. Nesa noticia do xornal El Áncora, dáse conta tamén de que o ferrado de centeo vendeuse a unha peseta con noventa céntimos. Con todo, o que máis me chamou a atención foi o feito de que a Audiencia Provincial ditara auto de procesamento e liberdade provisional contra o daquela xuíz suspenso de Xinzo don Ángel Selma Cordero. Non sei que faría este home, pero algo gordo seguramente. De non ser así non entendería que lle esixisen unha fianza de 3000 pesetas da época para responder do resultado do xuízo.
Rafael Laso Lorenzo