Capítulo 17. No remate do día
Despois de pasárense todos o teléfono coas fotos dos apaixoados bicos entre a alcaldesa e o presidente do clube, e de facer toda clase de comentarios arredor do asunto, acordaron saír do despacho de Paco Lousa, que ollaba para eles pensando que eran coma unha banda de nenos a divertirse cun xoguete. Cortoulle a leria dicíndolle que eran uns rexoubeiros e que por favor esta historia, alomenos polo de agora, non saíse da redacción de Local.
Dado que a xornada rematara, quedaron para ir tomar unhas cervexas na cafetería da Praza Maior. Unha vez alí, sentaron nas cadeiras da terraza e pediron entre todos unha xarra de “clariña” ben abondosa e fría. O camareiro trouxo patacas fritas e aceitunas para acompañar á bebida. Cando os deixou, Valerio non aturou máis.
- Vaia, vaia, así que parece ser que a excelentísima señora alcaldesa e o todopoderoso presidente do clube de fútbol andan ás voltas. Quen o diría… Vai ter razón o xefe. Véxote en Sálvame.
- Que mal lle queres, Valerio –dixo Conchiña. A última moda é Verde Corazón. Arrasa coas audiencias e os colaboradores teñen moito máis caché.
- Bernardo, ti tes a mente moi retorta, por non dicir outra cousa. Nada home, nada –entrou Vicente–, non esbardalles por esa boquiña. Ti e mais eu podémonos dar uns bicos e non por iso imos estar liados.
- Non o dubides –dixo Bernardo–. Sempre fun así. Pois eu creo que están liados e lóxicamente, se chega a saberse a cousa, todos dirán que o asunto do novo estadio paira sobre a súa relación amorosa. Xa temos escándalo asegurado e garantido.
- E que viches? Conta, conta –apupouno Conchiña.
- Pois non sei se contarcho, que igual me chamas machista ou algo así…
- Veña, Bernardo, que nos coñecemos… non me vaciles.
- Está ben Conchiña, está ben. Pero advirto que non é apto para todos os públicos, así que logo non vos escandalicedes.
- Por Deus –dixo Estela– xa non aturo máis tanta intriga…
- Pois nos mentideiros, xa se di que non é a primeira vez que cean xuntos.
- Vale, iso xa é dabondo e non supoñas o que non viches… Vale que se bican con paixón, cean xuntos, mais a que non os viches marchar xuntos? E que mentideiros son eses dos que falas? A saber... que nos coñecemos hai tempo. Van cear a un restaurante e ninguén os ve nin di nada. Xa sería de dominio público.
- Xa, xa, Conchiña, pero os indicios son os indicios. Non os ve ninguén porque onte ese restaurante non abre ó público. É o día de descanso.
- A ver, como me chamo Valerio que non entendo nada. Se pecha por descanso como abre para eles?
- Pois porque o restaurante é propiedade do presidente do clube. E lembro que cando arrinquei o coche eran as tres da mañá. Así que ¿que queredes que pense?
- Está ben –dixo Vicente–, eu, lóxicamente, pensaría niso. Mais co trasfondo do estadio está clara dabondo a situación. Pensa que se fala dun novo estadio, con recalificación de terreos para uso residencial e centro comercial, con cines e restaurantes, en fin, unha mada de cartos impresionante. Por iso... quen non se liaría coa alcaldesa? Ata eu se me vise no caso.
- A ver, non sería nada estraño. Tanto reunión co asunto do proxecto, que Cupido ben puido facer unha das súas. Ou non?
- Mira, Valerio, ti ben viches as fotos.
- Eu o que vexo é que ti rematas na prensa rosa, Bernardo.
- Vai rañala, Vicente.
O xogo de sombras dos soportais da praza empezou a facerse visible e Estela dixo que marchaba, que quería pensar na rolda de prensa coa Abali Mareno e facer un pequeno guión. Os demais mantivéronse nos seus asentos e despedírona lembrándolle o do cocido de celebración.
Cando Estela se viu soa, non aturou máis e marcou no móbil o número de Marco. Algo no seu interior lle facía xurdir unha fonda necesidade de escoitalo. Serán as bolboretas do amor que se revolven no bandullo, pensou. E, cabo dun intre, díxose a si mesma que era todo unha parvada.
- ¿Marco? Son Estela.
- Ola. Que tal ese traballo?
- Moi ben, gustaríame verte e falar pero non teño tempo. Así que as novidades por teléfono.
- Que novidades?
- Mañá vou á rolda de prensa da vedette Abali Moreno.
- Noraboa, máis de un querería ir contigo para ver á morenaza esa.
- Falo en serio, Marco. E ti que contas?
- Pouca cousa, pero de interese: o da foto non te preocupes, ata estou eu nela medio agochado, e Maca, e Gonzalo… Non creo que teña nada que ver. Foi a visita realizada hai tres anos pola Escola ó xornal.