Capítulo 19. Camiño da entrevista

As horas da mañá entre a entrada no xornal e o intre da entrevista coa vedete, pasaron lentamente na percepción temporal de Estela, que non facía máis que ollar para o reloxo pendurado dunha das paredes da redacción e para o que tiña na pantalla do computador. Valerio sorríalle polo baixo e metíase con ela, dicíndolle que se lle notaba o nerviosismo dende lonxe.

• Todos tivemos unha primeira vez, Estela, ata para un bico.
  por unha estraña razón o maxín de Estela voou cara un encontro con Marco. E sorriu para si mesma pola parvada daquela idea tola. Conchiña cazoulle aquel sorriso.
• Creo estás nun erro, paréceme que Valerio non ía por aí.
• Non, non, supoño que non –contestou Estela.
• Non sexas mal pensada –entrou Valerio– todos tivemos algunha vez a nosa primeira entrevista, e non precisamente a de traballo co pailán do Rocha ou a definitiva co director xeral. Iso será sempre así. Neste traballo é iso, como noutro pode ser outra cousa…
• A min –dixo Vicente– tocoume ir unha vez á rolda de prensa do Presidente da Xunta nunha visita a cidade e xa non me deixaron ir a ningunha máis del.

Conchiña, Valerio e Bernardo coñecían o episodio e escacharon a rir.

• E logo por que?
• Como aínda non se repuxo do asunto –dixo Bernardo– mellor que cho conte eu. Levaba anotadas as preguntas en distintos folios. E preguntoulle ó señor Presidente que canto tempo lle levaban os ensaios dos bailes…
• De que bailes?
• De ningún, muller, tiña os folios cambiados cos da segunda entrevista que debía facer despois a unha famosa bailarina da televisión.
• Non o podo crer –dixo Estela, escachando a rir.
• Si, si, podes rir todo o que queiras, pero a ver que fas ti hoxe. As gargalladas do resto dos xornalistas da sala resoan aínda nos meus oídos.
• Vale, xa está ben –dixo Valerio– que Bernardo é capaz de se nos pór malo outra vez. Debemos irnos Estela, xa son as once e media. Teño confirmado que a presentación do espectáculo será na sala de prensa do Centro Cultural ás doce e media. Cómprenos o tempo para chegar. Tes todo preparado?
• Si, déixame só imprimir unhas preguntas que escribín no Word. É para ver se teño sorte e me cae algunha a min antes de que os demais as esgoten.
• Paréceme boa idea.

Estela colleu aquel folio coas preguntas impresas e gardouno dobrado na axenda. Saíu con Valerio, que lle dicía que levaría o seu coche.

• Non te asustes, é un dous cabalos vello, pero restaurado. Para andar pola cidade non consume case nada. Arranxeino nun taller que restauran coches antigos ou danados por accidentes. Son excelentes. Chámase “Dancho Novo”.

A Estela mudoulle a cor da faciana e Valerio decatouse.

• Que pasa, Estela?

Estela contemplaba aquel dous cabalos pintado de cor verde carriza.

• Non, nada, só que eu estiven dentro do teu coche. Ese taller do que falas é do tío dun amigo meu.
• Vaia casualidade –dixo Valerio, xa dentro do vehículo–. Entón no che resultara raro subir nel.
• Nada home, só entrei por curiosidade. Eu e varios compañeiros do grupo.

Valerio arrincou e deixou que se fixera o silencio por un intre. Xa encamiñado na rúa cara o Centro Cultural volveu falar.

• Hai alguén que seica desexa meterte no seu coche. O Pedro Rocha, ¿non si?
• E ti cómo sabes iso?
• Nada muller, no xornal sábese todo. Eu non o digo por meterme na túa vida, non. Son un pouco rexoubeiro, “marujo” se queres dicilo así, pero nada máis. Só quero poñerte sobre aviso...
• Sobre aviso de que? –cortoulle Estela.
• De que vai ser, muller, do picaflor ese do Pedro Rocha.
• Vaia sona que lle botades. Tan malo é?
• Seica che gusta, entón.
• Nada diso, non é o meu tipo.

E a mente de Estela voltou novamente a Marco.