Capítulo 27. A entrevista con Abali Mareno

Descansara ben toda a noite e chegou á redacción do periódico con moitos folgos para facer cousas. Xa no autobús, fora plantexando e refacendo aquela lista de preguntas que gardaba na axenda, así que unha vez diante do computador foille máis doado poñelas en limpo. Ollou para o reloxo moitas veces, nunha mostra inequívoca de que, ás veces, a velocidade do percorrer do tempo non é como nós queremos. Aturou algunas bromas de Conchiña e Bernardo e ás dez baixou con Vicente, que se ofreceu a deixala no Hotel Roma de paso que el saía para uns asuntos no centro. Cando Estela baixou do coche, Vicente desexoulle toda a sorte do mundo. Xa na entrada, díxolle ó recepcionista que agardaban por ela no reservado da cafetería e este amablemente indicoulle o camiño.

• Agardaba por vós, querida –dixo Abali Mareno, a xeito de recibimento.
• Moitas gracias, por recibirme.
• Non tenés que dalas. O meu galego é malo, xa se ve. Pero hai dos xeracións por medio, chica. Dende mi abuelito.
• Así que tes antergos de por aquí. Está ben, pero fala castelán se queres.
• Non, creo que me podo defender así, ¿sabés? E poderás decir que algo teño aínda de acá. Pedínte un café con leite e pastelitos, chica, que me pierden. Claro, despois a matarme a ejercicio, a pilates e así. E vós, cuando querais preguntame.

Nunca na vida tivera unha oportunidade tan boa, así que Estela decidiu entrar sen demora no seu traballo e tirou de gravadora e da axenda coa libretiña de notas.

• Entón non botas de menos non ter intimidade? Sempre con xente arredor.
• Un pouquitito sí, oye, pero xa no hai remedio. Xa la tuve cando me casé, y chegome ¿sabes? O listo de Pedro, xa non podía verlo delante. Me lastimó, o desgraciado ese.
• Si, Pedro Rocha, vin a reportaxe que saíu nunha revista.
• Era normal, estaba con moito éxito no que chamáis acá “culebrones” e tivo repercusión. Así que lo viste chica ¿y que te pareceu?
• Non podo xulgar, Abali, non o coñezo –mentiu Estela–. Por que o deixastes?
• eu, chica. Me engañó cunha figurante do “Pasión de Amar”, o serial en que estaba entonces. Durou año e medio. Pero para casarse había deixado a outra muller, con la que tiña fecha de voda. No lo aturé y lo boté. Que iba a facer yo, chica, que os homes morren por mis huesos.
• E que queda en ti de Tania Quiclyer?
• Nada, o esquecí. Me cambiei despois de separarme. Para ser outra muller. E nacín Abali Mareno.
• Está ben. Como escolliches ese nome?
• Vas a ser la primeira en sabelo. Me caes ben, chica. Y me fastidiou o outro día la resposta de mi jefa de prensa. ¿Tu ves como soy? Yo estaba chorando por o pendejo ese e puxen a radio. ¿Sabes que sonaba? Pues el “baila, baila morena … under the moonlight…” de Zucchero. Xa ves, morenaza que soy, y me chamei a min con el baila morena, bailé y fun Abali Mareno. Lo tenés claro?
• Clarísimo, Abali. E unha indiscreción, se mo permites ¿volviches ver a Pedro?
• De iso nada, boteino para siempre.
• E o cambio dos culebróns ó musical, como foi?
• Polo mesmo, me encontrei a gusto bailando. Falé con mi representante y tomei algunhas clases. En toda mi vida, só bailara algún tango. Pero xa ves, todo se aprende y xa temos una proposta para un serial televisivo amoroso no que ademais bailaré.
• Antes de seguir, quero pedirche algo: unha foto túa adicada para Pilar, a nai dun bo amigo meu.
• Iso está feito, querida, antes de marchar. Pero podemos seguir falando.

A conversa seguiu tanto, que decidiron ir xantar xuntas nunha tasca típica que Estela coñecía ben e era discreta segundo quería Abali.