Capítulo 7. A conversa con Paco Lousa.

amores de diario 7
Capítulo 7. A conversa con Paco Lousa.

Petou cos cotenos no cristal mateado da porta daquel despacho, xustamente embaixo do rótulo serigrafiado que indicaba “Departamento de Información Local e Sucesos. Xefe amores de diario 7de Área.” e escoitou aquel “Adiante, adiante, pode pasar” que viña dende o fondo. Entrou e empezou a pechar a porta…

  • Non, non. Deixe así. Non peche. Así que é vostede a nova en prácticas. Ben, ben. Eu son Paco Lousa, o xefe do departamento como xa lle terán informado. Séntese aí, nunha das cadeiras desa mesa. Agora vou eu.

Estela obedeceu e sentouse. Observou a aquel home que collía unha carpeta e que saía tras da mesa nunha cadeira de rodas motorizada. A faciana de abraio de Estela foi percibida por Paco Lousa, que se achegou á mesa ata situarse fronte a ela.

  • Se non che importa, voute atuar. Podes dicir o que queiras. A todo o mundo que entra aquí por primeira vez lle resulta un chisco raro este director paralítico. Pero que lle vas facer –suspirou–. Ti aínda es moi nova. Por iso o meu primeiro consello non é laboral: ten coidado coa velocidade, moito coidado. Aínda máis amodo, rematas sempre por chegar ó sitio.
  • E como foi iso? Un accidente?
  • Pois si, un accidente de hai un ano. E o peor non fun eu.A min aínda me queda a vida, sentada iso si, pero á rapaza, á pobre rapaza…
  • Cal rapaza?
  • Unha neniña coma ti. Non te ofendas, digo neniña porque eu xa chego ós sesenta anos. E xa percorrín o meu, e claro, agora xa non, xa para o que queda…

Paco Lousa quedou en silencio coma se quixese comer as palabras e Estela non quixo ser pesada. Os ollos do director reflectían unha tristura fonda que parecía agromarlle da alma. Contemplouno fixamente e decatouse de que algo o abstraía de todo, tamén dela mesma, malia a que os ollos de Paco semellaban mirala aínda que realmente non a vían. Nisto, abaneou a cabeza e voltou á conversa.

  • Desculpa, Estela. Chámaste Estela, non si?
  • Chámome Estela.
  • Fermoso nome, da pedra que adorna, do debuxo no ceo, da liña na auga. Tes un camiño escrito no teu nome, Estela. Un fermoso camiño… Perdoa, estou divagando, tarabelando. Váiseme o maxín de cando en vez, dende o accidente. Por onde ía?
  • Falaba algo da outra rapaza.
  • Si, certo. Velaí que mágoa.Chamábase María do Carme, aínda que todo o mundo na redacción, incluído o Director Xeral, lle chamaba Maca...

Estela sentiu no peito como o seu corazón latexaba con máis forza.

  • Maca? Maca Coirós?
  • Si. Coñecíala?
  • Non, persoalmente eu non. Pero tiñamos amigos comúns.
  • Pois ela ía comigo. Saímos no coche do xornal para cubrir un suceso. Viña tamén Pedro Rocha, porque era o remate do día e eses días non tiña coche. Deixámolo perto da súa casa e despois seguimos nós. Tiñamos que ir ó campo de fútbol, onde atoparan á estrela do equipo bébedo coma unha cuba e destrozando o estadio co seu todoterreo, porque seica a muller o abandonara. Mais iso sóubeno despois, xa que non chegamos alí nunca. Na rotonda da Ponte Nova, entrou un coche a toda velocidade e eu ía un chisco distraído, xa que Maca no asento de atrás (Pedro fora diante) non deixaba de falar coas axencias polo móbil. Quixen esquivalo e conseguíno, pero o volantazo fixo que perdese o control do coche, non puiden frear e rematamos dando voltas ata bater coa fonte da rotonda. Maca estaba desfeita, porque coa présa iamos sen cinto, e eu non podía mover as pernas. Tronzei a coluna vertebral por dous sitios. E dende aquela estou nesta cadeira. En fin, ó día seguinte á noticia do suceso foi outra diferente á do futbolista.