Adeus ó mestre Agustín.

Adeus ó mestre Agustín.

Pasan das once da noite cando comezo a escribir estas liñas, unha noite que vai ser de voraces sombras e non a dun amor de quince anos soñando abrazar a Marilyn. Hoxe pola mañá non quería dar creto á noticia, á mala noticia: un aire negro levara ó bo de Agustín polos corredores de sombra cara a súa morada definitiva alá en Vilalba, nesa Terra Chá onde hoxe, se soprar os ventos limpos, deitarán salaios de tristura e pesar.

Prezado mestre, xa non nos veremos máis na cola da caixa do supermercado do barrio, como tantas veces namentres agardabamos para pagar a nosa compra. Non nos veremos máis na feira do libro, que este ano seguro te botou en falta, ti que tanto a enchías.

Este noso país, esta nosa lingua, que tanto che deben ambos, quedan hoxe orfos. Todos os rapaces desta terra coñecen o teu nome, disfrutaron cos teus libros, aprenderon galego cos teus libros, coas túas palabras para esas historias que, coma ti ben dicías, se tecen cos fíos da vida. E ti seguirás neles, pois non hai neve interminable que poida sepultar a memoria nin as palabras. Non sei se, ó final, o único que queda é o amor, mais si sei que somos o rastro que deixamos. E ti deixas o teu, benquerido Agustín, moi bo é fecundo: milleiros de páxinas escritas repartidas en libros para nenos, mozos e maiores. Libros que, para moitos dos que escribimos, tamén foron exemplo e guía para aprender a facelo mellor cada día.

Talvez hoxe non haxa lúa no Senegal, quizais dende unha estrela distante te estea a chamar ese Yuri Gagarin que xa fixo esta viaxe antes ca ti a carón dos fantasmas da luz. Non hai noite tan longa, Agustín. Ó prender a luz aí estarán os teus libros e ti seguirás estando con eles. Hai agora un ano xusto, escribichesme esta dedicatoria nun dos teus libros: Amigo, colega e veciño, unha aperta. Porque iso foi o que fomos. Adeus, mestre!

Rafael Laso