Unha cadela roubada

Unha cadela roubada

21Leo nas páxinas deste xornal, a noticia dunha cadela chamada Whisky que, roubada en Monforte de Lemos por uns ladróns, apareceu días despois no espazo exterior do bar O Xestal, en Vilariño das Poldras. Non sei se os que a roubaron, coñecían o nome do animal. De seren así, nada máis propio para devolvela que un bar. E se non o coñecían, cómpre dicir que a casualidade, ás veces, ofrécenos estas cousas curiosas. Alégrome polos seus donos, que, dentro do malo, aínda lle agradecerán aos ladróns que ningún mal lle fixesen á cadeliña.
Esta historia remexeu no fondo dos miolos da miña memoria, outra historia semellante. Cando eu era neno, vivía en Xinzo de Limia, na Mazaira, nunha casa que hoxe xa non existe, xunto cos meus avós e os meus tíos. Tivemos varios cans, mais na miña memoria permanece fixa a imaxe dunha cadeliña de pelo abrancuxado e con algunhas manchas. Bulideira e lizgaira, os seus movementos seguen no meu maxín máis de cuarenta anos despois. Chamabámola Bolita. Un día pasaron uns feirantes por diante da casa que a colleron e a levaron canda eles. A cadela, pouco máis grande era que esta Whisky da imaxe, mais doutra raza diferente, ladrou ao sentirse levada. Lembro que a miña tía, saiu á porta da casa e, vendo o detalle, berroulle a aqueles homes \“Lévadea, levádea...\” non sei hoxe aínda se por non meterse en leas ou porque non lle importaba a cadela. Imaxino que pola primeira razón. Naqueles tempos, se che morría un can, era doado dabondo conseguir outro. Para min e as miñas irmás, a cousa era sería. Quedabamos sen un xoguete, sen unha compañeira de xogos e trasnadas. O tempo ía pasando e curando a tristura daquela perda sufrida, que moito nos doeu, pois, ao fin e ao cabo era unha máis da familia. Xa non nos lembrabamos dela, cando, case un ano despois, un día, a cadeliña entrou pola porta aberta do patio da casa, onde estaba o pozo da auga e onde nos adicabamos aos nosos xogos. Sen deixar de bulir, achegouse a nós, enredando entre medio das nosas pernas. Non lembro se chegou a lambernos as mans. Como tiña feito outras veces. Mais si a súa ollada leda e feliz por ter regresado ao que tempo atrás fora o seu fogar, malia que despois marchase de novo con aqueles que a tiñan. Dende aquela, a imaxe de Bolita fica prendida na miña memoria. E gusto de pensar que aquel feito foi para despedirse de todos nós en condicións, xa que cando a levaran non puidera facelo. Quizáis os animais so sexan animais. Porén, a súa memoria semella moito máis fiel ca de moitos humanos.

Rafael Laso Lorenzo