UN CAN CON RAZA...

Lassie, Laika, Rin Tin Tin, Cabeiro Branco... Todos eles foron destacados membros do reino canino, dignos de deixaren a súa pegada no paseo das estrelas de Hollywood. De feito, algún deles deixouna.

Logo de le-los libros ou ve-los filmes nos que se narran as aventuras e desventuras destes singulares protagonistas do mundo animal, vénme á lembranza a vida do Pinto, o can máis famoso e aclamado da Baixa Limia e mesmo da Limia enteira.

A súa vida trascorre alá pola década dos anos corenta do século pasado, nembargantes, aínda é lembrado hoxe po-los máis vellos de Lobosandaus.

Pinto, un can de palleiro coas patas longas e fracas. Loiro, con pintas escuras arredor dos ollos e pola tésta ( supoño que de ahí tomou o nome). O rabo, arqueado cara arriba, cáseque completaba o círculo e semellaba que a punta se lle espetaba no lombo.

A súa historia, comeza cedo. Cando só contaba con tres ou catro meses de vida. Os mozos da aldea estaban a facer unha queimada e o coitado do can tivo a mala fortuna de pasar préto deles. Collérono e déronlle a lapar o doce néctar do bagazo. Ó principio, non parecía aprecia-lo exquisito sabor da augardente queimada con azucre e froita, mais logo duns grolos, xa se axeitaba el só para vacia-las cuncas.

Pasou moi pouco tempo dende as primeiras lambetadas ata o coma etílico. Os mozos, seguros de que estaba a morrer, pendurárono polo rabo e arrebolaron con el a unha silveira para evitar que o dono do cadeliño se enterase do crime.

Pasados un par de días e ante a sorpresa de todos, o Pinto apareceu onda os rapaces, na aira de Soutiño, co rabo arqueado, a trote, rezumando saúde e mesmo semellaba que amosaba un sorriso retranqueiro.

Dende entón, o cánido comezou a degustar por vontade propia todo tipo de licores e alcoholes que lle puxeran por diante. Era o divertimento da xuventude que ante o espectáculo que ofrecía ó ter unhos copos de máis, optaron por levalo ás festas da contorna para rirse del e con el.

Seica era tan listo que asociaba os foguetes coas festas, as festas co alcohol e á xente de roupa nova coa troula.

Cando espreitaba o folión do anuncio das bailas, deitábase no meio da carreira principal, e cos primeiros mozos que vía de estrea, arrincaba coma un lóstrego sen necesidade de que o chamasen. O dono, xa o daba por perdido para coida-las ovellas. Según dicía, só valía para a mala vida.

Pasado un tempo, a broma tornouse moi cara de manter económicamente, pois cada vez aguantaba máis a bebida e había que rascar máis no peto para paga-las consumicións do larpeiro.

Pasou así varios anos de vida licenciosa e pecaminosa, de alcohol e festas, noites sen durmir e cadelas de mala vida de cando en vez. Mais aínda así debía se-la embexa da sociedade canina limiá.

O derradeiro episodio da súa vida e que o colmou de gloria para a eternidade, foime narrado por algúns dos que estiveron presentes e que me deron testemuño dos feitos.

O Pinto xa ía vello e só acudía ás festas que se celebraban préto de Lobosandaus.

O día 29 de xullo, festividade da Sta Marta nas aldeas de O Pazo e Mexide, a banda de O Baño deleitaba ós bailaríns coas súas pezas máis fermosas. O Pinto chegou coa mocidade e arrimáronse á taberna do Fortes. Comezaron a darlle de beber, baixo a atenta mirada dos xiareiros e admiradores do can e mésmo había quen batía as palmas cada vez que tomaba un trago longo, sobre todo o Fortes, o taberneiro, pois a bofé que o Pinto era dos seus millores clientes.

Cando xa tiña dabondo para comeza-lo espectáculo de ouveos, caídas e tropezos, esfumouse entre a xente que estaba no baile. Ninguén foi quen de atopalo.

Contra o fin da festa e durante un descanso da banda de música, o Pinto apareceu no meio do torreiro tambaleándose, co aro da boca dunha ola no pescozo e coa cabeza e os bigotes cheos de arroz con leite. A bofé que non era só beber, tamén tería que comer algo...

Seica foi a derradeira saída. Os mozos tiveron que paga-la ola de barro e o arroz con leite, obrigados pola presenza da garda civil. O dono do can, pechouno no palleiro e o coitado finou ás poucas semanas, dis que por telo retirado dos vicios.

Na aldea aínda hai quen se lembra onde foi enterrado e din as malas linguas que enrriba do seu corpo tardou moitos anos en nace-la herba.

Mágoa que Jack London ou Eric Knight non souberan da vida e obra do Pinto. De seguro tería hoxe unha pegada na Meca do cinema.

Adolfo Fernández Dafonte