Cousas da música a outra parte

Nada máis coñecer o pasamento do italiano Franco Battiato, aló polo mes de maio, díxenlle á miña dona que só me quedaba Dylan, que xunto con aquel e mailo canadiano Leonard Cohen (finado aló polo 2016) forman o triunvirato dos meus músicos preferidos. Ela díxome que non me confiase moito, pois o vello Robert Zimmerman celebraría o seu oitenta aniversario na semana seguinte á morte de Battiato. Eu deséxolle unha longa vida, pois se con oitenta anos é quen de nos deleitar cun novo disco que está colleitando infinidade de boas críticas, quero imaxinar que aínda lle queda corda para rato.

Battiato era o home que nunha das súas cancións pensaba en alto como malgastara o seu tempo que endexamais volvería. Cohen era un poeta grande, un recitador de poemas musicados co único acompañamento dunha guitarra. Guitarra que aprendeu a tocar dun mozo español no Canadá, tal como contou el mesmo no seu magnífico discurso de recepción do premio Príncipe de Asturias. Era un poeta que só pedía o levasen bailando ata o fin do amor. E Dylan, outro poeta, segue a ser ese rapaz que hai moitos anos dixo a quen quixo escoitalo que os tempos estaban cambiando. Porén, non sei que pensará hoxe do asunto, cincuenta e sete anos despois e cunha boa manda de discos ás súas costas, se a mudanza foi para mellor ou para peor. A min gústame pensar que para mellor.

Neste tempo de maio ata hoxe, pasei por diversos estados de ánimo: dende alegrarme ó saber que ían mellorando as cousas nesta longa pandemia, que a vacinación progresaba dun xeito continuo, algo útil para todos nós. Pasei de pensar que no grupo de amizades xurdidas a carón daquela Escola Nacional Graduada Mixta, que hoxe temos ou roldamos os cincuenta e seis anos, estamos xa vacinados todos, coa pauta completa, a pensar nestes novos estralos dos índices de contaxios por mor desas excursións de fin de curso en Mallorca que viran de xeito radical a situación. Ó pouco de recibir a segunda dose da vacina, andei ilusionado coa idea de volvérmonos xuntar toda a familia. Facíaseme agradable a idea de volvérmonos a ver en breve (con sentidiño, iso si) todos os amigos da nenez en Xinzo e poder celebrar todas aquelas cousas que, neste longuísimo ano, tivemos que ir deixando atrás.

Confiaba, en fin, agora si, que desta volta a bóla grande que chamamos mundo, seguise a virar sobre si mesma, marcando o paso dos días, meses e anos, do mesmo xeito que o fixo ata a chegada da pandemia. E non só virar, senón tamén removerse encabuxada, como aconteceu hai xa semanas na nosa vila e en Laza. Coñezo algunhas persoas en Vigo que tamén sentiron ese tremer da terra e co que non houbo que sufrir danos persoais. Mais cada vez que vexo na televisión esas imaxes das festas ou dos botellóns, hai algo que se me revolve dentro, como o día do terremoto en Laza. E procuro unha razón, unha explicación a tanta irresponsabilidade, do mesmo xeito que Battiato procuraba un centro de gravidade permanente que non variase o que pensaba das cousas e da xente. O octoxenario Dylan diría que a resposta está no vento. Eu non sei se está, non son quen de vela, talvez porque o vento levouna lonxe ou talvez porque non existe.