DAVID E GOLIAT

Por todos é ben coñecido o relato bíblico do primeiro libro de Samuel que debana como un mozo, David, foi quen de vencer a Goliat. Un rapaz sen experiencia na arte da guerra, contra un xigante afeito a loitar sen piedade contra o inimigo no campo de batalla.

As armas de David; unha honda e unha pedra, movidas pola súa astucia. As do filisteo Goliat; unha espada, unha lanza, un escudo e o aval de non ter sido vencido no combate.

Pois ben, o desenlace daquel acontecemento bélico, durou uns poucos segundos. O que tardou en calar o zoar da honda.

(50-Así venceu David ó filisteo coa honda e unha pedra; asestoulle un golpe mortal, sen ter unha espada na man. Samuel 1.17-50)

Na primeira década do século pasado, Angelina, a miña avoa materna, natural de Lovios de Sever, levaba coma todo-los rapaces da aldea, as vacas mailas ovellas ó monte.

Todo-los días á hora de tangue-lo gado para as cortes pasaba a carón deles un home que vivía no Riveiro de Bande e que ía para a taberna de Lovios. Este, impresionaba polo alto, forte e mal encarado que era. Fachendoso, tamén. Ás veces, botáballe as vacas fóra do camiño para pasar el.

Unha tarde, a miña avoa, que contaba daquela coa idade de doce anos, púxose diante das rapazas e rapaces que a acompañaban a diario nas tarefas e nos xogos e aseguroulles que era quen de meter a aquel home nun saco. Todos se preguntaban como o ía facer, a non ser que o matase.

Ó día seguinte o cabaleiro, pasou o poldrado que cruza sobre as augas do Limia e subiu polo carreiro que o había levar ata Lovios. A miña avoa, baixou polo monte e sen se achegar moito a el, preguntoulle cal era a súa estatura. O camiñante mostrouse algo molesto, pero ó mesmo tempo orgulloso de que ela se interesase polo tamaño do seu corpo. A resposta non se fixo esperar e el botando man da tallaxe oficial que lle fixeran cando o alistaron en quintas, asegurou que andaba nos dous metros.

A rapaza, recuando uns pasos e mirandoo de arriba a baixo, díxolle que parecía máis pequeno. A palabra "pequeno" non formaba parte do vocabulario daquel xigante, que fose do xeito que fose tiña que lle demostrar que era o máis grande da comarca, pero non sabía como.

Ahí entrou a pericia da miña avoa, que non tardou en ofrecerlle o instrumento de medición que traía xa preparado. Un saco de liño que medía dous metros de longo, que se usaba para carra-la fariña milla dende o muíño, ó lombo dos burros.

O home, seguro de enche-lo saco, deixouse levar. Meteuno pola cabeza e a rapaza foillo baixando deica que a boca do saco lle chegou ós pés. Certamente o home medía os dous metros. O saco encheuse.

A argallanta daquela insólita medición, non contenta co que conseguira, atou a boca do saco coas barazas que tiña cosidas e o malpocado, quedou coma o gato...metido no saco.

Comezou a berrar e a saltar, ata que caeu e foi rouchando pola ladeira do monte, inzado de toxos.

Os rapaces mailas rapazas fuxiron e dende lonxe, ríndose a gargalladas, viron que o home rachaba o saco cunha navalla e con ela na man, xuraba vinganza.

Pasaron os días e o filisteo, co seu orgullo ferido por ter sido vencido por unha nena de doce anos, non deu sinais de vida, nin apereceu na taberna.

A miña avoa, pola súa parte, sí levou unha boa rifa da súa mai, por non lle querer dicir onde estaba o saco grande de liño. Daquela, non sobraban...

(Adolfo Fernández Dafonte)