Descubrindo o Parque do Montseny
ÓSCAR RIVERO SALGADO
Nestas últimas semanas, aproveitando as rarezas dun calendario universitario adaptado ás novas modas europeas que nos depara dúas intensas semanas de exames xusto á volta de Nadal para logo ofrecernos dúas de lecer á espera de que se volvan retomar as clases (polo menos así funcionan as cousas na Politècnica de Catalunya, que pronto pasará a chamarse oficialmente Barcelona Tech), tiven a ocasión de realizar diversas excursións de sendeirismo a auténticas marabillas realmente próximas a Barcelona. Para o turista que se anima a descubrir Catalunya, sen dúbida o Parque Natural do Montseny debería ser unha das súas primeiras opcións, non só pola súa situación dentro da provincia, que o comunica directamente coas principais cidades, senón tamén pola singularidade das paisaxes que ofrece.
Resulta ademais sinxelo integrarse entre os habitantes do lugar, que sempre están receptivos a dar algún consello sobre o itinerario a seguir; cando nos baixamos do tren en Figueró aínda é cedo, pero xa pasea próximo á estación un home que sen dúbida cumpriu os oitenta, e ao cal semella custarlle camiñar, os anos non perdoan. O señor quédase ollándonos en fite, con cara estrañada, non esperaba atoparse a cinco estudantes a esas horas tan intempestivas unha fin de semana. Vostede non saberá o camiño cara ao Tagamanent, interrógao alguén nun catalán un pouco forzado, e el semella non comprender nada: Preguntan algo, non os escoito ben, e agora si, fai amago de sinalarnos o camiño correcto. Pouco a pouco vai amencendo, e imos deixando atrás a aldea para internarnos no monte, onde pronto comezamos a atoparnos con máis excursionistas, moitos deles habituados ao terreo e que desafían a orografía rochosa correndo ou montando en bicicletas de montaña. O que alí vemos é unha Catalunya moito máis amable e tranquila, que nada ten que ver co tráfico pouco fluído de Barcelona á primeira hora da mañá, ou coa gris Badalona na que abunda a marxinalidade e a delincuencia, nin tampouco coa industrial Mataró, tantos anos como un referente do puxante sector secundario catalán.
Algún dos viandantes intercambia algún saúdo con nós, e un matrimonio pregúntanos se sabemos dalgún sitio para comer polo lugar; deberán seguir buscando. Mentres, nas fincas que bordean o sendeiro, vense varias mulleres que, a diferenza do home da estación, aínda están activas e áxiles contaxiando un optimismo e unha vitalidade que resultan envexables. I veniu molt per aquí, nois?, pregúntanos unha mentres nos ofrece algo para paliar a sede. Nós aproveitamos para intercambiar algunhas palabras, interesarnos tamén pola súa vida e o seu traballo, dinos que hai xa varios anos que non vai por Barcelona e que unicamente abandona a aldea para ir ao centro de saúde máis próximo. Cando sae o inevitable tema da independencia, ela queda un anaco calada, meditando a resposta, como se pensase que as súas palabras fosen a ter unha gran repercusión, eu destas cousas non sei, pero penso que non irá para adiante; primeiro porque os converxentes non están moi convencidos coa idea, e segundo porque aquí a maioría preferimos algo menos drástico, e mentres a conversación vai esmorecendo lentamente ela comeza de novo a traballar no campo, en realidade a súa debe ser unha vida moi semellante á de calquera avoa galega. Retomamos o paso entre unha paisaxe verde, na que predominan as aciñeiras, aínda que tamén hai carballos e sobreiras que adornan sendeiros estreitos (corriols) polos que ás veces resulta complicado baixar mentres se escoita o ruído dalgún río ao lonxe.
A tarde vai caendo pouco a pouco, traendo tras de si unha estela de melancolía e nostalxia; aquí case nunca chove, pero hoxe, quizais por estas reminiscencias galegas que sinto mentres camiño por eses campos verdes que ben poderían ser os do Xurés antes de que a maior parte do parque fose devastado polo lume, comeza a caer auga con vehemencia, e temos que apurar o paso ata chegar á estación. A viaxe ocúpanos pouco máis dunha hora, e cando nos baixamos do tren xa é practicamente de noite. Mágoa que pronto nos vaiamos sentir novamente abrazados pola mansa rutina e nos esquezamos de ir descubrindo estas pequenas marabillas ocultas no corazón desa vella Catalunya que ás veces non é moi distinta da sempre estrañada Galicia.