Día vinte e catro do Estado de alarma

Como esta semana estou de vacacións, hoxe pola mañá demoreime un pouco máis en erguerme da cama. Onte deiteime case as dúas e media da madrugada, despois de rematar o artigo para este xornal. De calquera xeito, tampouco me botei á bartola, pois cómpre aproveitar o tempo para facer cousas, malia que non se poida saír a rúa. En realidade, saín un chisco, o tempo que me levou ir a froitaría e volver. E si, desta volta non se me esqueceu mercar o mel. Pola mañá chovía, sen moita intensidade. O día estaba fresco, mais é ben certo que hai días peores. Porén, xa de mañá houbo unha cousa que me chamou a atención. No edificio fronte ó meu, si, o da señora de anorak mostaza, unha muller almorzaba na terraza, como se dun día de verán se tratase, ó tempo que lía as noticias no xornal. Tamén volvín ver o veciño da bata azul.

Supoño que entre esas noticias que lía a señora, estaría esa de que o primeiro ministro británico Boris Johnson atópase ingresado na UCI como consecuencia do coronavirus. Eu non lle desexo nunca o mal a ninguén, pero isto véxoo como un algo de castigo, por aquela actitude tan pouco afortunada ó comezo da pandemia. Tamén se fala hoxe na prensa da policía dos balcóns, nome que se lle dá a eses veciños que chaman ás forzas da orde ó detectaren comportamentos nada axeitados por parte de outros. Entre os casos que citan, están o de algún home que sacou pasear o can seis veces nunha mañá e o desa persoa que se equivocou confundindo a cola do supermercado cunha xuntanza de xente. De todas esas chamadas, di o xornal que xa se impuxeron unhas cantas multas. Polo que se ve, non son só eu o que se sente como James Stewart na película.

Malia estar de vacacións, tiven que atender un par de chamadas do traballo, todas elas relacionadas con asuntos urxentes que había que solucionar. Cousas que pasan. Tamén aproveitamos a miña dona e máis eu para darlle un repaso a un exercicio que o noso fillo está facendo na escola. É ben curioso. Andan a redactar un conto, do cal cada un escribe unhas liñas, continuando dende o punto no que outro compañeiro deixou o relato. Aínda non o teñen rematado, pero vai indo ós poucos. Polo que levan escrito ata agora, o que non se lle pode negar ós rapaces é unha imaxinación prodixiosa. Teño ganas de ver como remata a historia. Pola tarde, conectáronse moitos deles ó través da Play Station, para xogar unha partida de Fortnite entre todos. Eu non son nada dado ós videoxogos, mais non nego que algúns teñen o seu mérito. Cando remataron, o rapaz e mais eu puxémonos a botar unhas partidas nunha máquina de pinball en miniatura que temos na casa e que lle regalamos hai uns anos, ó xeito daquelas que estaban de moda nos bares cando eu era tamén un rapaz na idade do pavo.

Outra noticia do día, escoiteina na televisión, a de cantidade de persoas que se fugan dos hospitais malia ser portadoras do coronavirus. Oíndoa, lembrei outra que lera hai tempo no xornal santiagués El Alcance, que na súa cabeceira definíase como “diario católico, noticiero, independiente, telegráfico, defensor de los intereses morales y económicos de Galicia”, datada un 17 de xullo de 1893 e na que se falaba da fuga dous días antes de tres presos do cárcere da miña vila, unha muller de nome Dorotea Blanco e dous homes, Ignacio Majón e Gervasio Balbera. Eu non sei que delito cometerían para estar presos na cadea. Mais iso de fugarse debe ir implícito no feito de estar preso ou, nestes días actuais, confinado.

Rafael Laso Lorenzo