Día vinte e sete. Estado de alarma

Onte deiteime moi tarde e hoxe erguinme cedo. Este día número vinte e sete de estado alarma, xoves santo, era un día especial na casa, o aniversario da miña dona. Non creo que o esqueza nunca, pois debe ser o primeiro da súa vida (espero que tamén o último) que pasamos pechados na casa. Como non era posible facer outro plan, entre o meu fillo e máis eu argallamos un par de cousas para que fose algo con sorpresa. Como dadas as circunstancias o agasallo houbo que mercalo por Amazon e a saber cando podería chegar, fixemos un paquete cunha foto del no seu interior e o neno escribiu unha carta de desculpas polo retraso que ía ter o paquete. Sei que lle fixo ilusión. Mais o destino ten cousas imprevisibles e ás veces o vento sopra de cara. Velaí que, a media mañá, namentres falabamos por teléfono coa madriña do rapaz, que chamara para felicitala, soou o timbre. Fun abrir e era o repartidor de Amazon, que, á máis grande distancia que puido de min, preguntou pola miña dona e entregoume un paquete para ela. Así que, sen agardalo, o noso agasallo chegou no día exacto. Na sobremesa do xantar, houbo apagado de velas e todo. Despois sesión de cine en familia. Vimos unha estupenda película, El olivo, de Icíar Bollaín.

Nun día especial como o de hoxe, o traballo pendente para rematar a tarefa de limpeza e ordenación do rocho, ben merecía quedar para outra ocasión. Así pois, nin sequera fomos a el. Estes días debe ser moita a xente que aproveita para esa labor. De feito, recibín un whatsapp do home da miña curmá, dicíndome que eles tamén andaron no mesmo estes días. Comentamos que nestas situacións, ás veces, aparecen cousas que tiñamos esquecidas. E, para corroboralo, envioume unha foto del de cando tiña dezasete anos. O tempo pasa dabondo a présa. Tanto como para decatármonos que tanto el coma min, nalgún intre da nosa vida tivemos unha boa pelame. Hoxe, ambos os dous estamos calvos.

Á tardiña, falamos cos meus pais, que seguen ben, en clausura como todo o mundo. Meu pai aproveitou para comentarme que, onte, vira a miña película favorita na televisión. Así, de primeiras, colleume co pé cambiado e non sabía de cal podía tratarse. Despois de dicirme que A fiestra indiscreta, da que tanto levo falado aquí, non puiden menos que botar un sorriso grande. Tamén sorrín cunha idea un tanto estraña que me viu á mente. No edificio fronte o noso, onde viven a señora de anorak mostaza e mailo seu home, observo pola noite que as fiestras que están iluminadas dan todas a fachada do parque. As que dan a fachada da rúa traseira non as vexo nunca con luz. Decidín chamarlle a esa parte “o lado escuro” como na película A guerra das galaxias. Menos mal que está a unha distancia importante do noso e non se aprecian ben as facianas da xente. De estares máis preto, talvez andaría xa na procura entre a veciñanza de Han Solo, Luke Skywalker ou a princesa Leia. Ás veces, cómpre pasar o tempo con divertimentos tan inocentes coma este.

Rafael Laso Lorenzo