Do Nadal, de tendas e de librarías.

Cando escribo isto, acaba de rematar o día 21 de decembro, no que se inaugura o inverno. Se é que quere vir, pois este ano o tempo anda como revirado, nada propio da época na que estamos, ou na que deberíamos estar, pois ás veces con tanto sol e temperaturas mornas (cálidas, para a época) case que entra a dúbida. Porén, do que xa non cabe tela é de que estamos a poucos días do Nadal. Entre tanto anuncio na televisión, ambiente festivo polas rúas, aperturas dos comercios en domingo, levamos mergullados no asunto case un mes. Confeso que a min, ata hai uns anos (tantos como oito, os que ten hoxe meu fillo), non me ía nin me viña o Nadal. Mais agora xa nin sequera me molesta que cada vez comecen antes os preparativos. Este ano, cólleme en plenas vacacións, recén comezadas o martes, día no que mesmo adiquei un par de horas a pasear por Vigo adiante, facendo uns recados e facendo tempo ata a hora de ir recoller o neno á escola. As rúas eran pleno espectáculo: ateigadas de xente indo de aquí a acolá, arriba e abaixo, os comercios e as tendas case a rebosar, música de fondo a base de panxoliñas e as bolsas das compras da xente, todas de cores vistosas, competindo cos adornos da rúa pendurados de farolas e fiestras.

Querendo escapar de tanto rebumbio, metinme nunha libraría (un deses paraísos da tranquilidade que aínda quedan) coa idea de remexer entre os andeis e pararme nos expositores a botar unha ollada as novidades editoriais. O arrecendo das follas de papel dun libro novo é algo que non se pode explicar con palabras. Mais desta volta, para o meu abraio, tamén na libraría había unha manchea de xente. E mercando libros. En vista da cola existente na caixa de pago, e xa coa miña escolla na man, demoreime en seguir \“petiscando\” nos libros, lendo resumos da contracapa e folleando as páxinas de máis dun. Por fin, despois tamén de facer cola na caixa, saín á rúa co meu libro recén mercado. Agora mesmo, está a carón de min na mesa do meu cuarto de traballo onde escribo isto. Non lles vou dicir que libro merquei (prometo facelo tan axiña como o remate de ler) porque arestora aínda sigo abraiado da moita xente que había na libraría.

Rafael Laso Lorenzo