Durmindo nun frío portal

Hai algo máis dun ano, nun artigo alá polo final de setembro, falei aquí de que os galegos somos xente cargada de misterio e poesía, tomando a frase emprestada de Manuel Núñez Singala. E malia estármonos aproximando a velocidade supersónica cara o Nadal, este artigo non vai diso, non.

Creo que nunca o home saberá como é realmente. Eu sei que son como son, mais sei que tamén son como os demais me ven. E nunca teremos claro se esa imaxe que os demais ven de nós, coincide exactamente coa que nós vemos. Porén, hai imaxes que non son relativas, opinións que non son subxectivas. E unha imaxe dese tipo vina hai uns días, unha desas escenas na que segues a cavilar moito tempo despois.

Esa imaxe era a imaxe dun home durmindo nun portal. Vino de costas, tendido no chan sobre uns cartóns e uns xornais para illarse do frío. A súa roupa, vella e manchada, esfiañábase xa nalgúns puntos. Dende o meu coche, parado diante do semáforo que amosaba unha luz vermella brillante, contempleino todo o tempo ata o intre de reiniciar a marcha. A xente camiñaba pola rúa, pasando sen inmutarse a carón del, que seguía a durmir alleo a calquer ruído próximo.

Talvez ao día seguinte, volvese a aquel portal para durmir. Non o sei porque non pasei por alí. En calquera caso, é triste imaxinar a vida este home, talvez chea de golpes e fracasos. Tantos, que o único que lle queda é o humilde acubillo dun portal.

Rafael Laso Lorenzo