Estado de alarma. Día cen, resumo final

Vai ser a unha da mañá deste domingo 21 de xuño. Hai tempo, bastante tempo, nunha galaxia moi preto, descubrín un edificio que tiña un lado escuro. Nese edificio pasaban cousas. A xente penduraba bandeiras españolas ou galegas nas varandas dos balcóns. Os nenos pegaban debuxos cheos de simbolismo: arcos da vella, flores. Moitos, escribían mensaxes de ánimo. E sempre todo os días, puntual, como se dunha obriga se tratase, aparecía ela na terraza. A camiñante da terraza, a princesa Leia da galaxia de vivendas fronte ó meu edificio. Ela, a camiñante de terrazas. Ela, a muller do anorak mostaza, a muller sobre a que contei multitude de detalles.

Remata esta serie que comezou hai cen días, un sábado 14 de marzo, non que non houbo feira. Ó longo desta serie de artigos, funlle falando e contando cousas de diversos e variados temas, cunha única idea, cun único propósito: entreter, facer que todos vostedes, que tiveron a ben ler estas minicrónicas, desfrutasen de un rato de lecer. Se o conseguín ou non, depende de vostedes. O editor deste xornal dime que foron moitos os lectores, por tanto dende aquí o meu agradecemento máis sincero. Se algo que fas, conta co respaldo do público, entón pagou a pena o esforzo. Porque debo confesar que días houbo no que os artigos non querían saír e días nos que costou poñerse a escribir. O mesmo agradecemento para os lectores da novela por entregas, da que supoño en breve chegará o capítulo 30 final (se non está xa cando estas liñas vexan a luz).

Ó longo destes días, pasaron polos artigos multitude de personaxes. Algúns a mantenta por necesidades do guión e outros de casualidade. Viñeron escritores como Cela, Saramago, Carlos Ruiz Zafón, Caneiro, García Márquez, Juan Cruz, Camões, Lobo Antunes, Octavio Paz, Juan Ramón Jiménez, Eça de Queiroz, etc. Tamén dixemos algo de cantantes como Joan Báez, Bob Dylan, Simon&Garfunkel, La Oreja de Van Gogh, Toni Lomba, Amália, Carlos do Carmo, Mariza ou eses pinchadiscos de ocasión poñendo música nas terrazas.

Falamos de diversos temas: historia, arte, política, cultura, viaxes, libros. Falamos das feiras, das festas populares (as patronais ou o Esquecemento da nosa vila de Xinzo, a Coca en Redondela, a romaría da Saínza, o san Xoán, a Reconquista en Vigo, a Santa Cruz de Lamas). Digo falamos porque gusto de imaxinar a ese lector, home ou muller, mozo ou moza, talvez replicándome ó tempo que le. Falamos tamén de cinema, de actores, actrices, metinme no pelexo de James Stewart na película A fiestra indiscreta; Grace Kelly, Stan Laurel e Oliver Hardy, Rocky, A guerra das galaxias. Falamos de libros, por aquí pasaron El niño descalzo, Cen anos de soidade, O infortunio da soidade, Viaje a la Alcarria, Del Miño al Bidasoa, Os nenos da varíola. Falamos de ciencia, de Rosalind Franlin, de Watson, de Einstein, de Babbage, de Nikola Tesla, de Marconi. Falamos de deportes: de xadrez, de fútbol, de atletismo, de ciclismo.

Falamos de espías e militares, de guerras e de barcos e submarinos, de batallas, de vitorias e de derrotas. Falamos do tempo, tamén das patacas, da cesta da compra. Falamos de xente, de persoas, de amigos: os meus avós Moca e Manatas, o meu tío Toniño, os meus amigos Manuel, Ramiro e Juan Carlos; o meu cuñado, a miña dona e o meu fillo. Paseamos arredor da vida común destes tres meses, soñamos, vivimos co coronavirus, a pandemia, a Covid19, desexamos que todo isto remate. Aplaudimos ós sanitarios e ás forzas de seguridade. Criticamos a políticos ou tamén gabámolos se foi o caso. No fondo, non fixemos nada máis que vivir, iso si, pechados na casa. Rematou o curso escolar, rematou o estado de alarma, rematan estes artigos. Voulle pedir prestada unha frase a un amigo. Para todos, saúde e vento nas velas.