Estado de alarma. Día cincuenta e cinco

Cheguei de traballar ó edificio onde vivo poucos minutos antes das oito da tarde. Deixei o coche no garaxe e en vez de subir a casa por dentro do edificio, saín por fóra para tomar o aire malia que fosen só cinco minutos. Subindo pola rampla do garaxe comezaron os aplausos, que cada día que pasa seguen indo a menos. Chamoume a atención un son metálico, distinto, que escoitaba ás miñas costas. Vireime e, nunha das fiestras do edificio do lado, adobiada cunha bandeira de España, un home aporreaba un cazo cunha culler. Non teño nin idea do que pode significar esa reivindicación ou protesta, se é que se trata dalgunha destas cousas. Sobre todo porque era el só, ninguén máis o facía.

Son bastante máis agradable é o que resulta dunha idea da que tiven coñecemento escoitando a radio de camiño a casa. Falaban dunha pianista tudense que dirixe un festival que xira arredor dos instrumentos de teclado e que se celebra cada ano na eurocidade Tui-Valença do Minho. Andrea González, que así se chama esta rapaza, foi a promotora do vídeo titulado Cuarentecla ibérica, no que corenta destacados pianistas de España e Portugal xúntanse para facer música xuntos, tocando cada un dende a súa casa. Nesta época da pandemia que mantén pechadas a fronteira dos dous países veciños, a mensaxe de fondo é moi clara: a música non entende nada de fronteiras. Poden velo en Youtube, paga a pena os algo menos de oito minutos de gravación. Eu estouno escoitando namentres escribo este artigo e o resultado é espectacular. Non podía ser menos, vindo desta muller que dirixe o festival transfronteirizo IKFEM e que nunha das súas edicións (leva sete consecutivas) fixo un concerto con dez pianos na ponte internacional de Tui.

O primeiro que fixen ó chegar á casa foi colaborar nunha actividade familiar que lle puxeron ó rapaz como tarefa na materia de Arte e Traballos Manuais. Había que deseñar unha figura usando froita como elemento artístico. Fixemos un pallaso. O sombreiro eran toros delgados de cabaciña e de limón. As cellas, pel de kiwi. Os ollos, toros de cenoria cunhas meniñas de chícharo. O nariz fixémolo cun tomate Cherry e a perruca con follas de leituga. A boca perfilámola con salsa de tomate. Como detalle de autor, puxemos unha rosa seca no chapeu e un lazo vermello no pescozo. Creo que nos quedou bastante apañado e pasamos un rato divertido todos xuntos, que é do que se trata.

Cando rematamos, o neno foi xogar cos seus compañeiros á Play Station (simplemente a play como din entre eles). Cando eu era neno, non había estes trebellos e o noso mundo era a rúa. Alí andabamos todos. Non sei que sería de nós (e dos nosos pais e nais) se daquela houbese un coronavirus. Hoxe, dependendo do día, xúntanse ata oito ou nove rapaces e xogan a Fortnite, ó tempo que falan entre eles dun pouco de todo. Porén, cómpre non levarse a enganos, do que máis falan é dos lances do xogo.

No meu primeiro traballo percorrín Galicia enteira, nunha época na que non existía o teléfono móbil e tiña que parar nun bar a tomar un café para chamar á empresa por teléfono, circunstancia que me permitía escoitar o xeito de falar da xente do lugar e aprender moitas palabras de uso na zona. Agora, escoitando o que fala meu fillo cos seus compañeiros, non sei se aprendo palabras novas, pero teño claro que non as entendo. Dígolles algunhas que apuntei para non esquecelas: espamear, cheto, chetado, lutear, lutaco, gorda, lag, güei e bro. Esta derradeira si que se entende, pois abrevian a inglesa brother. Nótase que ou estou un pouco out ou ben son algo cuadriculado. Pode ser calquera ou se cadra un pouco de ambas as dúas cousas, mais o de cuadriculado lévame ó santoral de hoxe. Non podo imaxinarme levando o nome dun dos santos do día: San Cuadrado. Que queren que lles diga, non coñezo a ninguén con ese nome. Se a min mo puxeran, dende logo que o cambiaría por outro.