Estado de alarma. Día corenta e un

Levo dous días, primeiro escoitando e despois vendo, como traballan os operarios da contrata municipal de parques e xardíns. Comezan moi cedo, están a cortar o céspede do parque que temos diante do edificio. Como é grande dabondo, non sei se virán de novo mañá. Asociei o feito, ó anuncio do goberno de Pedro Sánchez das medidas que van permitir que saian as crianzas á rúa. Debo dicir que nun principio parecéronme un sen sentido, cando escoiten que poderían só ir cos adultos a comprar ó supermercado ou á farmacia. Precisamente o contrario do que se pretendía facer manténdoos na casa, pois nin un nin outro lugar eran os máis axeitados pola afluencia de xente. A rapazada toda o que precisa é poder brincar, troulear, botar unhas carreiras e desafogarse de tantos días pechados entre catro paredes. Menos mal, que o goberno rectificou despois, xa que de non facelo, non se entendería que xente que supoñemos preparada e ben asesorada metese a zoca dese xeito.

Hoxe xoves é un día especial para min, o día do libro. Non só pola faceta de escritor, senón, e máis grande aínda, pola de lector. Isto da lectura é algo que sempre lle agradecerei ós meus pais, porque sendo ben certo que ten que gustar, non é menos que debe potenciarse nos rapaces, e comigo fixérono. Como todos os anos, neste día teño para min mesmo unha tradición ou costume persoal da que lle falei hoxe ó meu fillo. Collo o exemplar que teño de Don Quixote e despois de ollar para el un intre, ábroo ó chou (un cuñado ó que lle teño moito aprecio, diría á toa ou ás toas, que tamén vale) e póñome a ler dúas ou tres páxinas da mellor novela do mundo. Ó neno gustoulle a idea e fixémola entre os dous. Aproveitando que teñen que subir, á plataforma escolar, vídeos das actividades e cousas que están facendo na casa, a miña dona gravounos namentres faciamos a lectura e despois el subiuno a unha carpeta que teñen destinada a tal fin e á que lle puxeron un nome moi fermoso: rebumbio de emocións. Unha vez rematado iso, dedicámonos ambos os dous a facer con materiais reciclados un marco para a fotografía do meu bisavó Emilio, do que creo que xa teño falado nalgún destes artigos, se é que a miña memoria non falla. O rapaz está moi orgulloso dela, pois deben ser poucos os nenos da súa idade que teñan unha foto do seu tataravó.

Non me resisto a idea de falarlles de libros no día deles. Os que seguen estes artigos, saben que estou a ler El niño descalzo de Juan Cruz. Mais antes dese, rematei un titulado El peso de la nieve, no que se conta a vida de dous descoñecidos obrigados a convivir baixo o mesmo teito, porque están confinados pola neve. É difícil recomendar libros, porque os gustos son moitos e moi variados. En calquera caso, o importante é que lean e que desfruten.

Para rematar, direilles que dous amigos e compañeiros, lectores habituais destes artigos, enviáronme cadansúa mensaxe. O primeiro, para dicirme que o de onte (no que falaba do ancián con alzheimer que tocaba a armónica) encantoulle, porque que lle trouxo á memoria intres inesquecibles da convivencia co seu pai afectado por esa doenza. O segundo, para felicitarme polo artigo e lembrarme a película de Bergman El séptimo sello, na que un cabaleiro que regresa das Cruzadas desafía á Morte nunha partida de xadrez. Agradecinlle a mensaxe ós dous, porque se estes sucedidos que vou contando aquí, sen maiores pretensións que a de entreter, serven para algo tan fermoso como remover lembranzas, entón eu doume por recompensado.

Rafael Laso Lorenzo