Estado de alarma. Día corenta e cinco
Cando escribo esta pequena crónica do día de hoxe, aínda é luns 27 de abril. E de novo non houbo feira na miña vila de Xinzo. Cando penso na feira, véñenseme á cabeza os polbos que se deixan de pescar estes días. Imaxínoos felices e contentos nos recunchos entre os penedos mergullados no mar, parolando entre eles no seu idioma, se é que teñen algún, talvez estrañados de que non os pesquen. Supoño que hai cousas como esa (e como as apertas, chocar os cinco, os bicos...) que todos estrañamos. Cando isto pase teremos tempo para poñernos ó día. Se é que pasa de todo, cousa que dubido. Explícome, porque hoxe tiven a confirmación do meu desencanto do día de onte. Pola tarde saín co neno para ese tempo de unha hora que está autorizado a saír. Pouco despois de estar no parque a carón da casa, onde o céspede uniforme delataba ser cortado recentemente, comezaron a caer unhas pingas. Tivemos sorte e a cousa non foi a máis. Nese paseo cruzámonos cun matrimonio co seu fillo, varios adultos paseando tranquilamente sen rapaces, un grupo de pais e nais conversando xuntos namentres seus fillos enredaban por alí, un home de 35-40 anos en bicicleta (non en roupa de rúa, senón deportiva, con pantalón e maillot de ciclista. Incluso uns mozos que chegaban no seu coche, aparcaban pola zona e baixaban para ir sentar nun banco do parque pouco visibles e poñerse alí de parola e a fumar. En fin, mal irá a cousa se seguimos así. De feito, acabo de ler na prensa que Sanidade está a valorar a posibilidade de facer un sistema de quendas para as saídas. Porque se estando como estamos fanse picnics como o que se fixo nunha praza da Coruña, daquela apaga e vámonos, como di o dito.
Outra que recorda a prensa deste día 27, é que hai once anos xustos confirmábase o primeiro caso de gripe A en España, que foi tamén o primeiro en toda a Unión Europea. Lembrarán vostedes que houbo que devolver moitísimas dos máis de 35 millóns de doses de vacina mercadas ó laboratorios fabricantes. Como se ve, non temos remedio. Ou nos pasamos ou non chegamos.
Comentei no artigo de onte que estivera a ler un artigo sobre o confinamento de Napoleón Bonaparte na illa de Santa Elena. Pero hoxe lin outro moi interesante sobre unha muller británica, June Almeida. Filla dun condutor de autobús, tivo que deixar de ir á escola ós dezaseis anos porque o salario de seu pai non o permitía. Iso fixo que tivese que empregarse ó ano seguinte como técnica de laboratorio nun hospital, traballo no que analizaba mostras de tecido. Malia a falta de estudios académicos, acabou por ser unha referencia na identificación de virus, mediante o microscopio electrónico, cunha técnica tan eficaz que foi a primeira persoa en identificar os coronavirus mediante unhas imaxes moi nítidas. Era o ano 1964 e ela tiña 34 anos. Xa non está entre nós (finou no 2007) pero de estalo, vería como as súas técnicas están sendo utilizadas para loitar contra a pandemia destes días e como os científicos chinos usaron tamén a súa tecnoloxía para identificar este coronavirus actual.
Xusto ó acabar de ler ese artigo, lin de pasada que un 27 de abril de 1791 naceu Samuel Morse, o inventor do telégrafo. Este nome, xunto co de Alexander Graham Bell, inventor do teléfono, quedoume gravado nos meus tempos de EXB. Ambos os dous, se hoxe levantasen a cabeza, estarían talvez abraiados co avance da tecnoloxía que eles iniciaron. Por certo, que Graham Bell, ademais de inventor, era logopeda. Por tanto, non me estraña que inventase un aparello que permite falar a uns con outros.
Rafael Laso Lorenzo