Estado de alarma. Día dezaoito

Seica este martes foi o día de máis mortes en España no que levamos de estado de alarma. Non sei que acontecerá cando isto remate. Hai que ver o lado positivo das cousas, pero nestes días que semella que só teñen lado negativo, debemos procurar verlle o lado bo. Hoxe pasou un día máis e, por tanto, queda un día menos para chegar ó final deste pesadelo. Así pois, non queda máis que estar a carón dos profesionais que velan pola nosa saúde e por todos aqueles outros que tamén axudan, chámense exército, policía, ou como se chamen. Porque o máis importante é o que están facendo.

Erguinme co son da radio as sete e cuarto da mañá para ir traballar. Media hora máis tarde do normal, pero o feito de que o rapaz non teña escola permite esa pequena ledicia. Directo á ducha para espertar de todo o corpo e a mente. Almorcei leite con mel e unhas rebandas de pan untadas con queixo e marmelo. Gloria do ceo a esas horas. Rematei de vestirme, puxen o gabán, arramplei cun plátano do froiteiro e saín listo para baixar os cento corenta e oito chanzos de escaleira que levan ata o garaxe, dos que xa lles teño falado outras veces aquí.

Pouco despois de estar na rúa co coche, observei como un policía paraba ós condutores para pedirlle, supoño, unha xustificación de andar a esas horas pola rúa. Eu mirei de esguello, no asento do lado, o certificado da miña empresa que xustifica o meu desprazamento e despois fixeime na faciana do home dunha moto parado polo policía. Non tiña boa cara, como tampouco o condutor doutro coche que agardaba parado detrás del. Deume no corpo que non se ceibarían da multa. Tanto a min como ó coche que viña detrás miña, non nos mandou parar. Supoño que o garda non daba feito máis. Atendendo ó da moto, con outro coche parado, talvez non era cuestión de organizar unha cola.

Dependendo do estado do tráfico, chegar ó traballo pode levarme entre vinte minutos e media hora. Se hai atasco, accidente ou avaría, a cousa ponse seria e hai que armarse de paciencia. Hoxe, polo mesmo percorrido de sempre, tardei apenas quince minutos. A estrada estaba baleira, sen coches, como unha colmea sen abellas. Abrín unha das xanelas do coche e, agás o ruído do aire entrando dentro, fóra todo era silencio.

Na súa teoría especial da relatividade, Albert Einstein predixo o chamado efecto de “dilatación do tempo”. Cun exemplo práctico, iso quere dicir que unha persoa que viaxe nun foguete a alta velocidade avellentaría máis amodo que a xente da Terra. Ou sexa, que a máis velocidade, o tempo pasa máis lento. Eu sei que iso é así, mais vou dicir que non vale para aplicar no traballo cotián. Noteino hoxe especialmente. Nun día normal, andamos acelerados e, case sen decatarnos, o reloxo ponse nas sete da tarde, hora na que marchamos porque temos que marchar. Mais hoxe non foi así. Notouse grandemente a ausencia de clientes, que teñen pechadas as súas fábricas, os seus talleres ou os seus negocios; as poucas chamadas de teléfono, os poucos correos electrónicos recibidos. Total, que aquí a razón vaina ter Bob Dylan, que cantou que o tempo pasa lentamente. Porén, na casa, a miña dona e mais o noso fillo, andaron moi atafegados, entre tarefas domésticas, clases on-line e deberes escolares. O tempo seica lle voou.

O que non souben hoxe foi o que fixo a miña veciña do anorak mostaza. Pregunteille á miña dona e ela non a vira en todo o día. Tampouco a vimos, xa xuntos, na terraza á hora de aplaudir. Só estaba o seu home e ben abrigado por certo, xa que logo hoxe en Vigo foi un frío do demo. Aínda que non tanto como na miña vila de Xinzo, pois polas noticias que me chegan dende alá, seica onte a noite nevou.

Despois de cear, púxenme co meu fillo a ver varias actividades culturais e de lecer que unha coñecida entidade financeira ten postas nunha páxina formativa en Internet. Algo de papiroflexia, un experimento científico para explicar a chuvia e un vídeo de cociña para rapaces co que quedamos os dous enganchados. Non podía ser doutra maneira, pois usando ingredientes como améndoas, abelás, cereais, chocolate branco, negro ou con leite, explicaban de xeito instrutivo e ameno como facer pedras de chocolate. Tiñan unha pinta excelente e o meu fillo non sei, pero eu quedei con ganas de comelas.

Rafael Laso Lorenzo