Estado de alarma. Día oitenta e dous
Hai días que non lles conto aquí nada do edificio fronte ó meu nin da súa veciña máis ilustre. Hai tempo que non vexo á señora do anorak mostaza. Son as cousas da apertura e das mudanzas da situación de alarma. Se a vexo pola rúa, non serei quen de recoñecela. Dende a distancia non se pode apreciar nitidamente a súa faciana. Se levase o seu anorak talvez puidese identificala, mais xa non é tempo de anorak. De certo xeito, bótoa un chisco de menos. É coma unha personaxe de novela, coa que te encariñas pouco a pouco, malia que sabes que rematará por desaparecer.
O edificio tampouco é o mesmo, moitas das bandeiras que penduraban dos seus balcóns xa desapareceron, o mesmo que os debuxos dos rapaces pegados nos vidros das fiestras. Na fachada do edificio que podo ver (non sei no lado escuro), só queda unha bandeira española. Pendurada dunha fiestra do primeiro piso, as cores vermella e amarela rachan a monotonía da fachada.
Quizais para curarme un chisco desa saudade de ausencias, botei un anaco de tempo ollando pola fiestra do meu cuarto de traballo. Na rúa, aínda non hai o movemento que tiña antes do estado de alarma a estas horas da noite. No intervalo de tempo medido polo peche e apertura das luces do semáforo do paso cebra situado xusto diante do edificio, só pasaron dous coches e unha persoa que cruzou. Despois, nada, tan só o fresco da noite que pecha un día sen moita novidade.
Nisto da escrita, hai días mellores e peores. Como hai días con moitas ou poucas cousas que contar. Hoxe cóstame tirar as palabras, como se tivesen algunha razón estraña para saír e aparecer neste folla en branco da pantalla do computador. Seméllame a algo acontecido esta tarde no traballo. Apareceu un camión para recoller un material que se vendeu para Estados Unidos. Ata aí, nada estraño. O caso foi que o condutor e o seu vehículo eran de Lituania. Tivemos que entendernos por xestos, mais o caso rematou como estaba previsto: toda a mercancía cargada no camión.
Este artigo cadra co ano 1982, un ano na historia deste pais que tivo cousas dabondo e de interese. O acontecemento máis importante nese ano, foi o mundial de fútbol que se celebrou en España e que gañou Italia. Non sei se a Naranjito, a mascota oficial, se lle amargaría o zume. Haberían de pasar vinte e oito anos, para que os afeccionados a este deporte, visen como a selección española se proclamaba campioa do mundo, lonxe do seu país, en Sudáfrica.
Pero tamén foi o ano da contundente vitoria socialista nas eleccións xerais que levaron a Felipe González á presidencia do Goberno, o ano do ingreso na OTAN, da guerra das Malvinas entre Arxentina e Gran Bretaña e de máis cousas. Eu quédome con tres: un pequeno disco brillante que se creou e comercializou ese ano, o CD; o premio Nobel de Literatura a García Márquez e a publicación do disco máis vendido da historia: o Thriller, de Michael Jackson. Medio país agardou con impaciencia ata o ano seguinte para ver o famoso vídeo dirixido por John Landis sobre a canción que lle daba titulo ó disco.
Rafael Laso Lorenzo