Estado de alarma. Día oitenta e seis

Como o domingo pasado, volvemos toda a familia á terraza do bar da Confraría de Pescadores de Moaña. Tocounos unha mesa ó sol, na que se estaba bastante ben, pois a temperatura era morna e sopraba unha airexa de cando en vez. Tomar un viño ollando a ría, a trinta metros do mar, é un deses pequenos praceres ós que deseguido se acostuma un. Se ademais acompañas o aperitivo cunhas tapas que están de vicio, entón case que rozas a felicidade. A min paréceme dende hai moito tempo que a felicidade maior non está senón nas cousas pequenas, esas cousas cotiáns que nos fan a vida agradable e coas que desfrutamos como nenos pequenos cun xoguete novo. Hoxe a felicidade viña en pequenas tapas; como todos os domingos había a tapa estrela, ou sexa, croquetas caseiras; mais tamén salpicón e callos. En fin, que o que non desfrutou dese anaco, foi porque realmente non quixo. Nunha das mesas, había un home de idade, talvez preto dos setenta, tomando un café e contemplando a paisaxe, ou sexa o mar da ría de Vigo co perfil da cidade recortado ó fondo (algúns, se cadra, preferirían que lle chamase skyline). O neno preguntounos como se podía estar sentado sen facer nada tomando un café, sobre todo despois de rematado. Houbo que explicarlle que tomar un café non é pedilo, tomalo e marchar, senón máis ben un ritual de desfrutalo a modo, con calma. Neste caso contemplando o mar. De certo, noto unha diferencia interesante, con respecto a hai uns meses. Daquela, este home, estaría aproveitando o seu café para ler o xornal tranquilamente. Eu tamén, de feito é un costume que a miña dona e mais eu temos de sempre, compartir a lectura do xornal e ir comentando entre nós as noticias. Algo que non se pode facer agora, pois, como consecuencia da pandemia, os xornais desapareceron das barras dos bares e cafetarías. De feito, noutros países non existe este costume. Eu desexo que non desapareza e que, pasado o tempo, poidamos volver ler os xornais nos bares. A min, dende logo, non me gustaría perder o meu costume cando vou a miña vila. Tomar o café no Madrid e botarlle unha ollada ó xornal La Región.

Pola tarde, despois de xantar, seguimos a arranxar o xardín. Desta volta tocoulle á parte de arriba, onde deixamos o coche. Como o veciño está a facer unha piscina, deunos parte da terra que lle sobraba da escavación para facer o recheo das xardineiras. Malia estar as casas unha a carón da outra, o esforzo foi grande. Había que subir a terra en carretilla por un treito da rúa duns vinte metros. Problema, que é unha costa moi empinada.

Igual de empinada vai ser a saída desta crise do coronavirus. Estiven lendo unha reportaxe sobre a factoría de Alcoa e as cousas non pintan ben. Non me estraña esa manifestación de case vinte mil persoas en Viveiro, reclamando unha solución ó conflito que evite os despidos dos máis de cincocentos empregos directos da fábrica xunto con outros trescentos das industrias auxiliares. Unhas cifras mareantes, que semellan levarnos a aqueles anos oitenta da reconversión naval. Falando dos oitenta, voulles lembrar algo de 1986 en concordancia co número deste artigo. Nese ano, os españois entramos na Comunidade Europea e votamos no referendo de ingreso na OTAN. Porén, a min o que máis me gustou foi que nese ano pasou o cometa Halley, cousa que acontece cada setenta e cinco anos.