Estado de alarma. Día sesenta e un

Non sei como andaría o tempo de revolto pola miña terra da Limia, mais si que hoxe por Vigo andou revolto de máis. Cunhas temperaturas agradables, pola mañá foise cubrindo pouco a pouco ata a primeira hora da tarde. Cando cheguei ó traballo despois de comer o ceo tiña outro cariz cor coas nubes indo e vindo. Todos os compañeiros concordamos en que non remataría o día sen chover, como finalmente así aconteceu a iso das sete da tarde. Pouco máis ou menos de media hora antes, as primeiras pingas comezaban a pintar as fiestras do meu despacho. Gusto dese intre minúsculo que no que as bágoas de auga principian a escorregar polo vidro, primeiro como con medo, calaceiras, e despois veloces a máis non poder.

Tiven unha mañá bastante atafegada, a pesares das circunstancias en que o coronavirus ten sometidas a moitísimas empresas ó longo e ancho deste país. Inda que o ritmo ó que estamos afeitos se vexa bastante reducido, de cando en vez xorden cousas nas que conflúen o urxente e mailo importante. Nestes casos xa se sabe, toca a rebato. Por certo, que picado pola curiosidade, procurei a etimoloxía desta palabra e souben que procede do árabe, da palabra ribât, que significa alarma, entre outras moitas cousas. Porén, neses pequenos intres de pausa que se fan no traballo, ben para estirar as pernas de tanto estar sentado diante do computador, ben para tomar un café, ben nas coincidencias na fotocopiadora ou no escáner, sempre se aproveita para falar cos compañeiros dalgunha que outra cousa que nada ten que ver co traballo. No noso, estamos bastante de acordo coa idea de que o tema este das saídas e das terrazas estase tomando un pouco á lixeira. Non sei que se comentará mañá cando saia esa noticia que acabo de ler no xornais La Región e El País, de que só o cinco por cento dos españois ten anticorpos contra o coronavirus. Sen dubidar desa afirmación, se lle engadimos as declaracións que se publican hoxe nos xornais do doutor Fernando Simón, nas que di recoñecer a existencia dun pequeno incremento dos casos en nenos, non me dirán que non é para que trema todo mundo se a desescalada na que estamos sae mal ou non se desenvolve como debese.

Pode ser que os milagres existan, non o dubido, como o acontecido na praza de San Pedro en Roma nun día coma hoxe no ano 1981, onde o papa Xoán Paulo II sufriu o famoso atentado a mans do turco Alí Agca. Eu daquela estudaba FP nun colexio de Vigo rexido polos salesianos e todos eles falaban do asunto como dun milagre. Xa que falamos disto, neste trece de maio tamén tivo lugar a aparición da Virxe ós pastoriños de Fátima. Se saco aquí o tema, é porque se con todo o que se ve que fai algunha xente ó saír ou esas imaxes de avións e autobuses cheos de xente coma sardiñas nunha lata, se conseguimos evitar unha recaída no problema, iso si que vai ser un milagre e dos grandes.

Case un milagre vai ser que a xente volva aplaudir as oito en punto. Eu non cheguei a casa para esa hora, pero a miña dona díxome que no edificio fronte ó noso, xa ninguén sae a aplaudir. A quen si viu, foi ó matrimonio que pasea na terraza. A señora do anorak mostaza (que hoxe non levaba, senón un negro) e o seu home. Non creo que eles me boten de menos a min, mais eu a eles si. A verdade é que en tardes como a que estivo hoxe, o que menos apetece e saír pasear á rúa. Sobre todo tendo unha terraza grande na que podes facelo sen mollarte.

Rafael Laso Lorenzo