Estado de alarma. Día sesenta e cinco
Este ano o día das Letras Galegas resultoume estraño dabondo. Supoño que non só me acontecería a min. De feito, comentaba coa miña dona o detalle de que despois de tantos anos agardando e reclamando un día para don Ricardo, o ano que lle toca resulta ser diferente e distinto ós demais, sen actos oficiais e sen as celebracións do día. Malia non compartir con el os seus criterios en canto ó idioma galego se refire, non deixo de respectar a súa opinión e recoñecelo como un dos grandes intelectos que deu a nosa terra. Escritor, filólogo, lingüista, crítico e historiado literario, foi un home condenado polo réxime franquista, co cal non puido incorporarse ó ensino público ata o ano 1965. Sete anos convértese no primeiro catedrático de Lingüística e Literatura Galega da universidade compostelá, onde desenvolveu unha importantísima labor.
Xa comentei no artigo de onte, que me resultaba estraño non poder estar hoxe na miña vila de Xinzo. As circunstancias son así. Tamén botei en falla as publicacións relativas á figura do homenaxeado que se venden cos xornais, e que este ano non vin. Para curarme un pouco desa eiva, lin unha estupenda entrevista con Pilar García Negro, alumna e discípula de don Ricardo, centrada na súa figura e, xa a noite, unhas páxinas da novela deste Xente da Barreira.
Como hoxe volvemos a Moaña, aproveitamos para facer un churrasco no xardín. O rapaz axudoume a preparar todo, o carbón, facer as brasas, preparar a grella e colocar sobre ela a carne. A toda a familia nos gusta esta especie de cerimonia culinaria que por mor do coronavirus levabamos tempo sen poder facer. Como o preparar o churrasco deixa algúns tempos mortos entre medias, a min gústame ocupar eses intre coa lectura, algo que nun día coma o de hoxe non adoito perdoar. Este ano, levei canda min o libro Vigo, puro milagre, unha escolma dos artigos xornalísticos que o meu benquerido amigo Manuel Bragado publica no Faro de Vigo. O día da súa presentación, o recinto onde se celebraba estivo ateigado ata o teito. Houbo xente que non puido entrar na sala por problemas de aforo. Eu tiven a sorte, non de entrar, senón de quedar fóra pero no limiar da porta. Estes artigos afondan, dende a visión obxectiva, racional e case sempre acertada e compartida, nunha perspectiva da cidade dende a memoria do autor.
Despois de xantar, de recollido e limpado todo, demorámonos un chisco na casa antes de saír para o paseo co noso fillo. Namentres a miña dona e mais eu camiñabamos, o rapaz circulaba co patinete polo carril do paseo que bordea a praia. Andábase ben, non ía moito calor (pasamos moito máis facendo o churrasco). Durante o paseo, comentamos o feito das poucas terrazas abertas en Moaña, nin sequera as que están a carón da praia. As poucas que vimos, gardaban as distancias. Cousa que a min, persoalmente, aledoume. Pola noite, estiven lendo unha entrevista no xornal La Voz de Galicia con distintos traballadores sanitarios (enfermeiras, auxiliares, etc.) na que estes piden algo esencial nestes intres e o titular non deixa lugar a dúbidas, pois di que os sanitarios imploran responsabilidade, engadindo que os profesionais que loitan en primeira liña non dan creto ás imprudencias dalgúns.
Rafael Laso Lorenzo