Estado de alarma. Día setenta e tres

libros-julio-verne_a914eed8_1200x630
Estado de alarma. Día setenta e tres

O número deste artigo de hoxe, lévame a moitos anos atrás, xusto a 1973. Daquela tiña eu oito aniños e, polas festas patronais de Santa Mariña na miña vila, facía eu canda miña irmá e outros nenos e nenas a primeira comuñón, sendo aínda o Chencho o párroco. Cos anos, esa data foise facendo moi importante para min. Decateime cando un día espertei despois de gañar o meu primeiro premio literario e ver a miña primeira novela publicada, detrás da cal viñeron outras (e espero que sigan vindo, malia que ultimamente ando un pouco calaceiro). Decateime de que o agasallo que me fixeron meus pais ese día, foi o xermolo do meu eu lector. Cinco libros de Jules Verne, da mítica Editorial Bruguera. Detrás deses libros viñeron máis, moitos outros. Talvez sexa, se pode considerarse como tal, o único vicio que teño. Porén, eses libros de tamaño medio, tapas duras con textura semellante a unha tea, ilustracións en branco e negro, volven cada pouco á miña memoria para lembrarme unhas personaxes inesquecibles: o capitán Nemo, Miguel Strogoff, o profesor Otto Lidenbrock, Phileas Fogg ou o coronel Everest. Teño libros moi antigos, libros ós que lle teño un aprecio especial. No cuarto onde escribo hai libros a moreas. A todos lles debo talvez un cachiño do que son, mais a ningún coma a estes cinco, que sabería localizalos cos ollos pechados.

libros-julio-verne_a914eed8_1200x630Na miña memoria de rapaz de oito anos, no ano 1973 están presentes tres feitos que nunca esquecín malia os meus poucos anos daquela. A noticia da morte do pintor Pablo Picasso, o atentado contra Carrero Blanco e a crise do petróleo. Para un neno de oito anos, cousas coma esas talvez deberían pasar desapercibidas, mais no meu caso non foi así. Coma aquela era a época da televisión única, primeira cadea e segunda cadea, nótase que moito deberon falar deses asuntos para que eu non os esquecese. Xa máis grande, cheguei á conclusión de que ese ano foi prolífico en acontecementos históricos. Ós xa citados, habería que engadir o golpe de estado de Pinochet en Chile e a morte de Salvador Allende, a guerra do Yon Kipur, o asasinato de Víctor Jara, a morte de Pablo Neruda e de John R.R.Tolkien o inesquecible autor da novela O señor dos aneis.

Cambiando de conto, hoxe volveume escribir ese amigo co que teño moitas cousas en común, para dicirme cal foi a súa ruta do paseo na que viu moita xente sen empregar o tapabocas. Dime, ademais, que en moitos casos a chamada distancia social, brillaba pola súa ausencia. Ante iso, nada se pode facer, pois a responsabilidade nalgunhas cousas é unicamente de cada un. Esperemos que pouco a pouco a xente se vaia concienciando. Como o da praia. Hoxe volvemos a Moaña, pois tiña que facer de albanel, para alicatar un cacho de parede baixo dunhas escaleiras. De camiño, pasamos por diante da praia da Xunqueira. Non se pode dicir que estivese chea de xente ata os topes, pero sí que había moita. En xeral, creo que nese aspecto vaise ser un pouco máis coidadoso.

Como espero que o sexan na feira de Xinzo deste xoves, na que van volver as pulpeiras. Daquela moito coidado ós asistentes e que desfruten do día. Para os que estamos fóra, de momento haberá que agardar e sentir sa envexa dos que poidan facelo.

Rafael Laso Lorenzo