Estado de alarma. Día trece.
Trece, mal número se non crece, di un dos máis populares e coñecidos refráns. Tráioo aquí non só pola coincidencia co título, senón porque alimenta un desexo dentro de min: que non medre outro número, o das vítimas de coronavirus.
Cando a cousa se pon seria, cando vemos que moitas grandes empresas dan un paso adiante na colaboración, sexa para producir ou para mercar pola súa conta e despois doar equipamentos de protección, cando vemos que a poboación ponse tamén a botar unha man (hai moitos exemplos, mais por tirar só dous, os de todas esas mulleres da miña vila facendo mascarillas protectoras nas súas casas ou o do alumnado do CEIP Rosalía de Castro -cando eu estudei alí, era o Colexio da Seara- imprimindo e fabricando pantallas de protección) é entón cando nos decatamos de que isto podemos paralo entre todos se imos todos xuntos.
Hoxe tiven unha formación a distancia, por videoconferencia, sobre tecnoloxía para o equipamento de cargadores de vehículos eléctricos. Eramos case mil participantes, de todas partes do país: dende Canarias a Barcelona, dende Fisterra ata Valencia. Do norte ó Sur, e do Leste ó Oeste, todos tiñamos a mesma preocupación: que pase axiña este andazo.
A xornada de teletraballo levoume hoxe algo máis de tempo, por mor do problema dun cliente a última hora. Contra as oito da tarde, baixei a froitaría que temos preto da casa a mercar froita para toda a fin de semana, xa que este sábado é festivo local en Vigo, o día da Reconquista. Cadroume ter que ir aplaudindo pola rúa e non na terraza. Namentres mercaba, nun dos edificios próximos, ademais de aplaudir comezaron a soar os acordes da Rianxeira. Pouco a pouco, voces e máis voces de persoas fóronse xuntado ó coro ata que o ambiente se tornou case festivo arredor da nosa canción tradicional. Agradecín ese único ratiño que saín, malia o peso das dúas bolsas cheas de froita que traía.
De volta para a casa, xa no meu portal, botei unha ollada ao edificio do outro lado da praza. A muller da terraza grande, camiñaba por ela a paso acelerado. Mais hoxe mudara o anorak de cor mostaza, por outro de cor negra. Do seu home, nin rastro. Cando cheguei ó meu piso, despois de pór as zapatillas, lavar as mans e gardar a froita, volvín ó meu estudio para ollar pola fiestra. A muller seguía coa súa camiñada solitaria. E na terraza do lado, contemplativo, o seu veciño da bata azul.
Hai un par de anos, lin unha marabillosa novela titulada El abuelo que saltó por la ventana y se largó, de Jonas Jonasson, que moitos de vostedes lerían tamén. Acordei dela, porque vin hoxe unha noticia dun ancián de 89 anos, que enviuvara seis meses atrás, que liscou dunha residencia por medo a morrer a causa do coronavirus. Na novela, Allan, o protagonista salta pola fiestra para fugarse. Este outro de Madrid, non foi tan aventureiro. Seica chamou por teléfono á súa filla, saudou á recepcionista e saíu pola porta para non volver. En declaracións á prensa, dixo despois que, de tocarlle xa morrer, non quería estar só. Despois de ler a noticia, confeso que collín simpatía por ese ancián a quen non coñezo, inda que talvez sexa unicamente polo feito de chamarse tamén Rafael.
Rafael Laso Lorenzo