Estado de alarma. Día trinta.
Onte deiteime con dor de cabeza e seguiu ó erguerme pola mañá. Unha pequena xaqueca que finalmente tiven que cortar con medicamentos. Mais, por sorte, a hora de escribir este artigo xa está fóra de todo. Senón íache apañado o asunto. Cadrou cos aplausos das oito, conxuntados ademais co son das sereas da policía. E o remate dos mesmos enlazou cos bloques de edificio do outro lado da rotonda cantando a pulmón cheo o “cumpleaños feliz” a alguén (neno ou adulto) de por alí preto.
Hoxe escribo este artigo antes de que acabe o día, pois para min rematan as vacacións e mañá volverei traballar, polo tanto haberá que madrugar. Así pois, foise indo esta semana santa tan estraña, sen cerimonias relixiosas públicas, procesións cheas de xente e todos os actos habituais destas datas. Tampouco este domingo de Pascua foi moi habitual. Non houbo xantares familiares (para os que teñan o costume) ou operación retorno, cousa esta última que ben notamos aquí na casa, pois pola saída da autoestrada que temos na rotonda preto da casa, non vén sequera un coche. Está ben que sexa así, que as persoas sexamos responsables e así evitar males maiores. Inda que non todos, como ese veciño de Vimianzo do que di a prensa que foi detido e levado ó cárcere por saltarse once veces o estado de alarma, pois seica se aburría na casa.
Non vin hoxe á señora do anorak mostaza nas veces que saín a terraza ou me asomei á fiestra. As oito da tarde, para os aplausos, so estaba o seu home. Espero que non se teña atopado mal. Porén, vin xente noutro pisos que nunca antes me tiña coincidido ver. Hai unha muller cun xersei vermello que sae de cando en vez a fumar. E unha señora que tamén camiña pola terraza adiante e atrás, sempre falando polo móbil. Cando acaba a conversa, deixa o paseo e entra na casa.
O día vaime deixar varios detalles curiosos. Por exemplo, un compañeiro de clase convidou ó meu fillo á celebración do seu duodécimo aniversario. Como nestas circunstancias non podían xuntarse para celebralo, todos os convidados asistiron a unha festa virtual, conectándose por unha plataforma de reunións. Xogaron a xogos en rede entre todos, pero cada un dende a súa casa. Creo que só lle faltou a merenda e a tarta, porque a min dáme que esa parte da festa non é posible de xeito virtual.
E seguindo con celebracións virtuais, para detalle o de meu pai, enviándonos o vídeo que fixo do xantar de Pascua na casa, sos el e máis miña nai. Non podendo estar alí a carón deles, polo menos é unha ledicia velos así.
Na procura de fotografías antigas sobre a semana santa da miña vila, atopei unha da procesión do Santo Enterro, que lle enviei a meu pai para que me identifique a rúa da vila, pois a imaxe é de principios dos cincuenta. Teño moita curiosidade, porque no meu estudio teño unha foto do meu bisavó Emilio, tirada no mesmo lugar e en ambas as dúas os edificios que se ven ó fondo son os mesmos.
Ó erguerme agora para volver ver esa imaxe, aproveitei para ollar pola fiestra. Nas terrazas do edificio de en fronte non hai ninguén, pero o parque diante da casa está moi concorrido. Contei ata cinco persoas con cadanseu can e outra máis con dous. Nese intre, sen saber por que, pois non viña a conto, lembrei que no artigo de onte non acordei de contarlles que aprendín un refrán que nin coñecía nin escoitara nunca. Di que se queres matar un frade, quítalle a sesta e dálle de comer tarde. Foi nun programa de televisión. O curioso do caso é que quen o dicía... era un cura.
Rafael Laso Lorenzo