Estado de alarma. Día trinta e un.
Remataron os días de deitarse tarde. Cando se está de vacacións dá un pouco igual se un vai á cama ás dúas ou ás tres, pois pódese estirar un pouco o sono pola mañá. Nunca vén mal algún tempo de vagancia. O problema e cando un non pode estar máis de cinco minutos sen facer nada. Como xa contei, hoxe comecei a traballar de novo tras a semana pasada de vacacións. Así que, despois dunha ducha e dun bo almorzo, baixei ó garaxe, collín o coche e puxen rumbo ó traballo. Comparado cun día calquera de meses atrás, nada que ver. De entrada, o tráfico era mínimo e iso que collo un treito de autopista. Agardaba atoparme co control de tráfico, que estes días adoita estar nunha rotonda preto do traballo, pero desta volta non foi así. Souben despois que tanto a Garda Civil como a policía local, andaban ocupados repartindo mascarillas.
No traballo, dos dezasete que somos, estabamos só seis. O resto hai de todo: algúns de vacacións, outros de teletraballo e outros de ERTE. Agardemos que cando pase toda esta situación tan desastrosa poidamos recuperar a normalidade dentro do posible. Non teño claro que cando ese intre chegue, aconteza iso que auguran moitos comentaristas de radio ou articulistas da prensa, de que a mentalidade, forma de pensar e xeito de facer as cousas, vaian cambiar. Neste país somos como somos.
O día na oficina tivo miolo dabondo dada a situación. Notouse o reinicio da actividade nalgúns sectores, pero aínda queda moito. Teño varios compañeiros que son de fóra de Vigo e quedan a xantar nun dos restaurantes que hai pola zona. Agora teñen que levalo preparado da casa e comer no traballo. Na entreplanta temos sitio dabondo, incluso un cuarto amoblado como cociña, con microondas e fregadeiro (uso esta palabra malia ser incorrecta, porque vertedoiro, a normativa, non me gusta nada). Cando eu marchei, funme despedir deles e tiñan a mesa organizada con mantel e todo. No medio da sala grande, vin que xuntaran catro mesas das que se usan nos cursos de formación. Picado pola curiosidade, preguntei para que as puxeran e amosáronme, cun sorriso grande na faciana, dúas raquetas de pimpón, cunha rede desmontable e varias pelotas. Para xogar algo despois de xantar, dixéronme, senón ata a hora de abrir de novo a espera vaise facer interminable. Gustoume a idea por imaxinativa.
Por outra banda, xa meus pais teñen identificada a zona da fotografía do meu bisavó. Quedei moi contento de sabelo e cando poida volver pola vila, hei achegarme para ver como está todo agora. A min, o feito de coñecer os lugares vitais dos meus devanceiros, é algo que me encanta. Cando conseguín reconstruír a xenealoxía familiar cheguei ata o ano de 1673. A partir desa data cara atrás non puiden seguir, pola ausencia de fontes escritas. Unha mágoa. Máis a emoción de ter nas túas mans un libro de máis de trescentos anos onde figuran os nomes dos teus ancestros, é algo que non ten prezo. A conto diso, botei unha boa parolada cos meus pais e miña nai contoume como eran as procesións de Semana Santa no Xinzo de finais dos anos cincuenta.
Pouco antes das oito da tarde, saímos a terraza para os aplausos. O desagradable do día, frío e chuvioso, non acompañaba a saír, mais pouco a pouco foi aparecendo a xente. Non estivo a señora do anorak mostaza e si o seu home. Pero, dous pisos máis enriba, había unha veciña súa (nunca me cadrara vela antes) que aplaudía e bailaba todo a un tempo. Aínda que para espectáculo, o que ten lugar nunha rúa de Vilagarcía de Arousa. Alí, un mozo canta cancións do grupo Queen. Soan I want to break free, Radio Ga Ga, We are the champions, que ben coñecerán vostedes. O mellor do caso é que o rapaz é imitador de Freddie Mercury e actúa, vestido coma el, dende a fiestra do seu piso. Os veciños, claro está, todos encantados.
Rafael Laso Lorenzo