Estado de alarma. Día trinta e tres
Este artigo de hoxe dáme pé a un dito moi común. Iso de trinta e tres, a idade de Cristo menos un mes, escoiteino na miña familia en boca das miñas avoas, da miña madriña e aínda o di miña nai. É ademais un número que lle gusta moito á miña dona, polo tres repetido. Para os amantes do significado dos números direi que Alexandre Magno morreu ós 33 anos, o papa Xoán Paulo I finou ós 33 días de pontificado e os médicos pídenlle moitas veces ós pacientes que digan trinta e tres. Ata o cadrado máxico de Antonio Gaudí, composto por 4 filas de números que sumados en horizontal, vertical ou diagonal (e mesmo os dos catro vértices) dan como resultado 33.
En fin, que números aparte, estamos xa no medio da semana laboral. Este parón forzoso do país estase notando na actividade. Esperemos que saibamos enfrontarnos de mellor xeito ó que poida vir despois, porque todo o que se escoita nos medios de comunicación pon o pelexo de galiña. A min quédanme dous días de traballo, pois a vindeira semana volverei estar de vacacións, enclaustrado na casa.
Hoxe, como na oficina estamos con persoal reducido, o ritmo de traballo foi bastante intenso. A máis, eu tiña a preocupación de deixar o coche no taller, por un problema de perda de líquido no sistema hidráulico. Para min o coche é un instrumento imprescindible no traballo. Así que, cando rematou a xornada da mañá, saín a lume de carozo cara o concesionario. Ó chegar alí, expliqueille os síntomas que eu notaba no enfermo. Non son un experto en mecánica, pero a cousa con non ser grave, si que pode resultar algo complexa. A rapaza que me atendeu, explicoume os protocolos que tiña que seguir. De entrada, deixarlle o coche coas portas abertas (ían telo así durante tres horas para que ventile); despois encher papeis varios e darlle as chaves gardadas nunha bolsiña que me facilitou posta nunha bandexa.
Cando saín do concesionario, fun á parada de autobús que está a menos de vinte metros. Eran as dúas menos cinco da tarde e o próximo non pasaba ata as 14.17 horas. Decidín camiñar ata a estación de autobuses, que non está a máis de cinco minutos, e coller alí un taxi. Hai dúas paradas, unha diante da entrada principal e outra pola parte de atrás. Non había taxi en ningunha delas, así pois non me quedou máis remedio que volver a casa camiñando, o cal non está nada mal para facer exercicio.
Pola tarde tiven que levar o coche da miña dona e aproveitei para de camiño parar na froitería e mercar froita. Cando entrei no traballo ás tres e media da tarde (ou 3.30 por aquilo dos números) comezaba de novo a chover con forza. A tarde complicouse con varios asuntos e cheguei a casa case as nove da noite. Non puiden asistir ós aplausos das oito, pero asomeime á fiestra varias veces, para ver como andaban os camiñantes da terraza. Non me cadrou de velos. Recóllense cedo. Así que non teño nada que contarlles deles. Mañá espero ter máis sorte.
Na casa, o neno e maila miña dona, xa andan enleados outra volta coas tarefas escolares. Tiveron tamén unha tarde dura, pois as angueiras leváronlle case que tres horas. Eu, de todo o día, tiro en limpo que fixen exercicio dabondo camiñando. Por certo, que dende o taller de coches ata a miña casa hai andando tres quilómetros. E a camiñada levoume trinta e tres minutos. Nada que engadir... cousas de números.
Rafael Laso Lorenzo