Estado de alarma. Día trinta e sete
Escribo este artigo sentado na terraza do salón, esa dende onde a miña dona tomou a fotografía que ilustraba o artigo de onte. Vai un chisco de fresco, mais espero non ter que erguerme da cadeira para poñer unha chaqueta. No ceo, as nubes, brancas e grises, salientan sobre un fondo de cor azul. Mañá será luns, mais, a diferencia da semana pasada, non irei traballar. Porén, teño que resolver un par de asuntos dende a casa.
Onte deiteime tarde (a escrita do artigo levoume algo máis do normal) así que hoxe non me erguín cedo. Despois de ducharme e almorzar, fun ver que pasaba no mundo ó través da fiestra. Ese mundo que estes días está limitado ós edificios que circundan a rotonda da rúa onde vivo. Así, vin que a mañá comezou cun control policial por parte de efectivos da policía local, con dous coches patrulla e dúas motos, os axentes parando os vehículos que pasaban para entrar na cidade. Había dous condutores fóra do coche e non con moi boa cara, por certo. Supoño que a falta de xustificación faría que lles caese unha boa multa. Cando baixei mercar o pan, os axentes desmontaban o control e recollían todo para retirarse. No traxecto á panadería, cruceime con varias persoas con cadansúa bolsa na man co pan acabado de mercar. Todas menos un home que, vestido con chándal e zapatillas deportivas de marca, case de estrea, paseaba tranquilamente pola rúa. Cando parei no semáforo para cruzar, vino ó lonxe dando a volta, na rotonda que está máis ou menos a cen metros da panadería. Volvendo eu xa co meu pan para casa, volvín cruzar con el. Semelloume que paseaba fachendoso, co seu paso tranquilo. Amoloume o detalle, e non deixei de pensar mal, pois dábame no corpo que incumpría as obrigas de ficar na casa. De ser así, debería pensar que esa non é a actitude.
Nas noticias do telexornal, escoitei que, a partir do día 27, as crianzas ata os doce anos poderán saír a rúa unha hora como máximo e sempre acompañados dun adulto. Iso é unha boa nova para nenas e nenos, pois levan “presos” moito tempo. Inda así, haberá algún que non queira saír. Onte, por exemplo, o meu fillo falaba cun amigo seu e este dicíalle que el non sairía porque na rúa había moito perigo.
Despois de xantar, o meu rapaz amosoume un traballo que fixo para a escola. Tratábase de ler un libro e contestar unha serie de preguntas sobre el. Cando o vin, pensei que cadraba moi ben cos días que estamos a vivir. O libro titúlase Icía quere cambiar o mundo, unha historia que ó neno gustoulle e a min levoume a pensar que o mundo pode seguir como está, mais nós non temos máis remedio que mudar a nosa forma de vivir nel e de pensar. Cando rematamos de ver o traballo, el continuou coa tarefa. Como o vindeiro xoves é o día do libro, teñen que facer eles mesmos un marcapáxinas. Estivo con iso ata as cinco e cuarto, hora á que estaba convidado a un novo aniversario dun compañeiro con festa virtual polo medio. Desta volta eran sete rapaces que xogaban todos un mesmo xogo conectados entre si ó través dunha plataforma que ademais permitía que se visen entre eles. Eu fun xogar ó xadrez coa computadora ata que pouco despois marchei para o salón. Namentres a miña dona lía un libro, eu fixen o mesmo pero facendo bicicleta estática. A ver se remato a novela El niño descalzo, de Juan Cruz. Botei unha hora na bicicleta. Nese tempo, percorrín unha distancia de 7,34 quilómetros e queimei 230 calorías, datos todos eles que me deu o controlador da bici. Tamén lin sesenta e unha páxinas da novela. Acabei antes das oito e a miña dona e mais eu saímos aplaudir na terraza. A señora do anorak mostaza non estaba, mais si o seu home. A ela vina camiñando un longo anaco de tempo pola tarde. Como non ía mal tempo, mudou o anorak mostaza por outro branco. De volta no salón, vin unha montaxe sobre a última canción de Bob Dylan (Murther mos foul) co texto traducido ó galego, que un amigo me enviou por Whatsapp. Pero volvín saír ó pouco para escribir este artigo. Soaba a música do artista do violín nun dos edificios máis adiante na rúa. Non podo velo, mais si ver á xente que lle aplaude dende as fiestras e terrazas do edificio fronte ó seu. Aplauden con forza, merecidamente. E non é para menos, pois quen sexa quen toque, faino moi ben. O que non é para menos, é o marcapáxinas que fixo o meu fillo. Con cartolina gris e a técnica do origami, fixo un koala que leva a súa cría no lombo. Eu quedei pampo ó velo. E abraiado, que todo hai que dicilo.
Rafael Laso Lorenzo
Escribo este artigo sentado na terraza do salón, esa dende onde a miña dona tomou a fotografía que ilustraba o artigo de onte. Vai un chisco de fresco, mais espero non ter que erguerme da cadeira para poñer unha chaqueta. No ceo, as nubes, brancas e grises, salientan sobre un fondo de cor azul. Mañá será luns, mais, a diferencia da semana pasada, non irei traballar. Porén, teño que resolver un par de asuntos dende a casa.
Onte deiteime tarde (a escrita do artigo levoume algo máis do normal) así que hoxe non me erguín cedo. Despois de ducharme e almorzar, fun ver que pasaba no mundo ó través da fiestra. Ese mundo que estes días está limitado ós edificios que circundan a rotonda da rúa onde vivo. Así, vin que a mañá comezou cun control policial por parte de efectivos da policía local, con dous coches patrulla e dúas motos, os axentes parando os vehículos que pasaban para entrar na cidade. Había dous condutores fóra do coche e non con moi boa cara, por certo. Supoño que a falta de xustificación faría que lles caese unha boa multa. Cando baixei mercar o pan, os axentes desmontaban o control e recollían todo para retirarse. No traxecto á panadería, cruceime con varias persoas con cadansúa bolsa na man co pan acabado de mercar. Todas menos un home que, vestido con chándal e zapatillas deportivas de marca, case de estrea, paseaba tranquilamente pola rúa. Cando parei no semáforo para cruzar, vino ó lonxe dando a volta, na rotonda que está máis ou menos a cen metros da panadería. Volvendo eu xa co meu pan para casa, volvín cruzar con el. Semelloume que paseaba fachendoso, co seu paso tranquilo. Amoloume o detalle, e non deixei de pensar mal, pois dábame no corpo que incumpría as obrigas de ficar na casa. De ser así, debería pensar que esa non é a actitude.
Nas noticias do telexornal, escoitei que, a partir do día 27, as crianzas ata os doce anos poderán saír a rúa unha hora como máximo e sempre acompañados dun adulto. Iso é unha boa nova para nenas e nenos, pois levan “presos” moito tempo. Inda así, haberá algún que non queira saír. Onte, por exemplo, o meu fillo falaba cun amigo seu e este dicíalle que el non sairía porque na rúa había moito perigo.
Despois de xantar, o meu rapaz amosoume un traballo que fixo para a escola. Tratábase de ler un libro e contestar unha serie de preguntas sobre el. Cando o vin, pensei que cadraba moi ben cos días que estamos a vivir. O libro titúlase Icía quere cambiar o mundo, unha historia que ó neno gustoulle e a min levoume a pensar que o mundo pode seguir como está, mais nós non temos máis remedio que mudar a nosa forma de vivir nel e de pensar. Cando rematamos de ver o traballo, el continuou coa tarefa. Como o vindeiro xoves é o día do libro, teñen que facer eles mesmos un marcapáxinas. Estivo con iso ata as cinco e cuarto, hora á que estaba convidado a un novo aniversario dun compañeiro con festa virtual polo medio. Desta volta eran sete rapaces que xogaban todos un mesmo xogo conectados entre si ó través dunha plataforma que ademais permitía que se visen entre eles. Eu fun xogar ó xadrez coa computadora ata que pouco despois marchei para o salón. Namentres a miña dona lía un libro, eu fixen o mesmo pero facendo bicicleta estática. A ver se remato a novela El niño descalzo, de Juan Cruz. Botei unha hora na bicicleta. Nese tempo, percorrín unha distancia de 7,34 quilómetros e queimei 230 calorías, datos todos eles que me deu o controlador da bici. Tamén lin sesenta e unha páxinas da novela. Acabei antes das oito e a miña dona e mais eu saímos aplaudir na terraza. A señora do anorak mostaza non estaba, mais si o seu home. A ela vina camiñando un longo anaco de tempo pola tarde. Como non ía mal tempo, mudou o anorak mostaza por outro branco. De volta no salón, vin unha montaxe sobre a última canción de Bob Dylan (Murther mos foul) co texto traducido ó galego, que un amigo me enviou por Whatsapp. Pero volvín saír ó pouco para escribir este artigo. Soaba a música do artista do violín nun dos edificios máis adiante na rúa. Non podo velo, mais si ver á xente que lle aplaude dende as fiestras e terrazas do edificio fronte ó seu. Aplauden con forza, merecidamente. E non é para menos, pois quen sexa quen toque, faino moi ben. O que non é para menos, é o marcapáxinas que fixo o meu fillo. Con cartolina gris e a técnica do origami, fixo un koala que leva a súa cría no lombo. Eu quedei pampo ó velo. E abraiado, que todo hai que dicilo.
Rafael Laso Lorenzo