Estado de alarma. Día vinte e dous

Cando comezo a escribir este artigo, levamos quince minutos do día cinco de abril, o mes das augas mil, que segundo as previsións comezarán neste día. Nun día coma hoxe é inevitable que pense no meu avó, o Rafael Moca, que nos deixou van alá corenta e cinco anos. A súa lembranza e as súas historias acompañaranme sempre, como unha canción que estou a escoitar neste intre, “Os ollos de Bette Davis” interpretada por Kim Carnes, unha explosiva moza rubia coa que seguro soñei algunha vez na miña adolescencia. Este día será lembrado, talvez máis adiante, como o da morte do artista e cantautor Luis Eduardo Aute, ó que de alguna manera lembraremos cada vez que no reloxo dean las cuatro y diez. Tamén acordaremos que neste día foi o anuncio da prórroga do estado de alarma ata o vinte e seis de abril e no que nos Estados Unidos se acadaron os trescentos mil casos de infección por coronavirus e os oito mil mortos, para pór máis datos estatísticos a unha pandemia que non dá cesado.

Hoxe a mañá, namentres facía a compra para a semana, recibín un whatsapp da miña sobriña que vive en Santiago. Pedíame, abraiada, que puxese a TVG para ver as imaxes impresionantes dun Vigo baleiro. Estivemos escribíndonos ata o intre en que me chegou a quenda na peixaría. Díxenlle que, en realidade, tal cousa non me causaba impresión algunha, pois levaba só dez minutos no supermercado e no camiño dende a casa non me crucei con ninguén na rúa. As cousas son así e hai que tomalas como veñen.

O resto do día, pasou entre a miña dona e mais eu coas tarefas domésticas e, despois de rematadas, puxémonos co neno para revisar e comentar as tarefas escolares pendentes. Saín un par de veces á terraza, xa non só por ver a señora do anorak mostaza, senón o edificio, no que cada vez hai algunha novidade. Hoxe, por exemplo, na terraza do penúltimo piso, colgaron da varanda unha bandeira galega sobre a bandeira española que xa tiñan hai uns días. Se se lles ocorre poñer algo máis, terán que quitar algo do que xa teñen, porque cos quince globos de cores postos hai unhas semanas, xa non lles queda sitio para nada.

Xa case no remate da xornada, acordei da morte uns días atrás de Xosé Lois Franco Grande e collín o seu libro Os anos escuros para ver a dedicatoria que me puxo nel, gracias a miña dona, hai xa uns cantos anos. Gracias ó seu Dicionario Galego-Castelán, o primeiro da nosa lingua que houbo en casa de meus pais, aprendín moitas palabras fermosas. Unha delas, rocho, ese cuarto pequeno onde se gardan as cousas que non utilizamos, que en castelán se nomea como trastero. Por unha foto que me enviou, souben que miña nai fixo pan na casa hoxe pola mañá. Unhas barras cunha pinta estupenda. Se tivese feito un bolo, talvez lle poría un rocho, que é tamén o nome dese adorno que os panadeiros colocan no centro do bolo.

Falando de rochos, á miña dona e mais a min quedounos algo por facer. Arranxar o noso, cos trastes acumulados dende hai anos, quedará para mellor ocasión, talvez para a semana que vén.

Rafael Laso Lorenzo