Estado de alarma. Día vinte.

_printing3025962960720_94d37287
Estado de alarma. Día vinte.

Ó longo desta viaxe en forma de artigos polos días que todos estamos a vivir, sempre hai algunha que outra _printing3025962960720_94d37287cousa que se sae do normal, xa sexa polo abraio que produce ou pola imaxinación que tivo ó que se lle ocorreu. Cando isto último acontece, esa cousa espállase, por ese boca a orella moderno que son as redes sociais, ata converterse nunha especie de ritual. Pois saiban vostedes, que hoxe ó mediodía, a miña dona comentoume que noutro edificio preto do noso (no situado fronte ó da señora do anorak mostaza, do outro lado da rotonda) xa se instaurou a moda de xogar ó bingo polas fiestras dos pisos que dan á rúa.

Puiden comprobalo a iso das oito e cuarto da tarde, cando, de volta en coche do traballo, parei un intre a recoller unhas pastillas encargadas na farmacia que temos na rúa dous edificios máis adiante do noso. Despois, ó xirar na rotonda para facer o cambio de sentido e poder entrar no garaxe, como levaba a xanela un chisco baixada, escoitei como cantaban os números. Fun quen de oír o vinte e tres e o dezasete. Era imposible non facelo, pois xa a miña dona me tiña comentado que o cantor dos números, facíao cun megáfono.

Hoxe fixo un día marabilloso en Vigo, solleiro, con temperaturas moi agradables con respecto a estes días atrás. Mesmo vin algúns que xa ían de manga curta pola rúa. En fin, a min paréceme axiña de máis para pesar no verán, e creo que entendín nas noticias da radio que para a fin de semana volvía unha fronte de chuvias. Unha mala nova, inda que ó non poder saír da casa, talvez sexa mellor que chova. Como tamén é unha mala nova esoutra da posta en marcha dos hospitais de campaña que o exército vai comezar en Santiago e na Coruña, e que tamén se prevé en Vigo. É boa cousa que as autoridades e expertos se adianten ós acontecementos, para estar preparados, malia que ese adianto significa que en Galicia vai aumentar o número de afectados. Canso de ler malas noticias na prensa ou de escoitalas na radio, dediqueime un intre a remexer entre xornais antigos. Atopei unha noticia curiosa, nas páxinas do xornal El compostelano do vinte e sete de maio de 1920, que transcribo aquí:

“Dicen de Ginzo que, por cuestión de unas palomas, disputaron los vecinos de aquella villa, Leandro Taboada, labrador, y Modesto Gómez Vilariño, tabernero. El segundo resultó con varias lesiones de arma blanca en el antebrazo izquierdo y costado del mismo lado, que su contrincante le infirió. El herido fue curado por el médico forense y el agresor se dio a la fuga.”

É ben certo que as persoas discutimos case que por calquera cousa, máis facelo por unhas pombas a min resúltame un chisco estraño. Pasan xa das doce da noite cando escribo este artigo e escoito voar no ceo un helicóptero. Non necesito saír á fiestra para saber que é o da policía. Espero que sexa por unha vixilancia rutineira e non por calquera outra cousa máis grave.

Rafael Laso Lorenzo