Ás veces penso que hai casualidades na vida. Como exemplo, unha de hoxe mesmo. A iso das oito da tarde púxenme a facer unhas cousas no computador (non a escribir este artigo, que sempre me gusta facelo contra o final do día) e puxen a radio. Queren saber que canción soaba? Pois esa da que lles falei onte aquí, Os ollos de Bette Davis, de Kim Carnes. Picado pola curiosidade, procurei información sobre ela en Google e souben que vive en América e está a piques de cumprir setenta e cinco anos, a idade do meu pai.
A mañá amenceu chovendo. Estiven un longo intre contemplando pola fiestra do estudio como caía a chuvia. Fixeime no edificio do outro lado do parque. Os refachos de aire voltearan as bandeiras da varanda cara a dentro da terraza. Algúns dos globos ficaban tapados baixo delas e outros deberon de soltarse e marchar voando ceibes cara o ceo. A esa hora da mañá pensei que ía ser un mal día para aplaudir dende fiestras e terrazas, pero ó longo do día o tempo foi mellorando. Contra media mañá baixei buscar o pan. Dez persoas facían cola baixo a chuvia agardando a súa quenda para entrar na panadería. Na pequena tenda que hai fronte a ela, pechada e coa reixa baixada, o seu dono colocaba as mercadorías para telas listas mañá luns.
Despois de xantar vimos unha película toda a familia e, ó rematar, a miña dona aproveitou para ler un pouco, en tanto o neno e máis eu participabamos nun torneo de xadrez rápido por Internet. Sen vergoña de ningún tipo, vou dicir que nos emparellamentos tocoume xogar dúas veces contra el. Gañoume as dúas, por suposto. A pouco que se aplique vai ser un gran xogador.
Hoxe a muller do anorak mostaza cambiou este por outro gris. Vina percorrer a terraza a bo ritmo, sen a compaña do marido. Porén, cando chegou a hora dos aplausos, foi el quen saíu aplaudir. Do seu veciño, o home da bata azul, levo algúns días sen saber nada, non sae á terraza ou nin sequera á fiestra.
Antes de cear chamamos a meus pais por videoconferencia, cousa que permite que nos vexamos a pesar do peche forzoso. Como a súa terraza é pequena, contoume miña nai que teñen unha ruta para camiñar dentro da casa. Espero que non dean voltas arredor da mesa do salón. Eu marearíame, seguro. Eles lévano ben e iso é o que importa. Miña nai di que nota máis a diferencia os sábados, porque non ten que cociñar tanto coma cando imos xantar. Cando nos xuntemos de novo porémonos ó día en apertas e bicos.
Polo demais, parece que a semana remata algo mellor, polo menos no que se refire ós datos da pandemia. Esperemos que siga así e, máis axiña que tarde, poidamos dicir que a temos superada. Hoxe, como mostra de que a vida non para, lin na prensa a historia de Lara, unha nena á que súa nai trouxo a este mundo na beiravía da estrada en Xermade, na provincia de Lugo, auxiliada pola patrulla da Garda Civil. Agora ben, para min a imaxe do día é a foto de Sinda e Ceferino bicándose e bailando un vals no balcón da súa casa de Sanxenxo. Cincuenta anos de matrimonio non se celebran todos os días. O coronavirus estragoulle a celebración prevista, que xa a farán, pero seguen xuntos. Co que non contaban era cos seus veciños. Foron eles, todos vestidos de gala, os que puxeron a música, saíron a fiestras e balcóns e brindaron con cava pola parella. Para cousas coma esa, non hai palabras.
Rafael Laso Lorenzo
