Estado de alarma. Día vinte e seis.

Hai uns días, a miña dona foi facer a compra e botou unha hora na cola antes de entrar no supermercado. Hoxe que ía eu, fixen caso do seu consello e, para evitar un mal semellante, fun a primeira hora. A maiores, en previsión de que se esgotase o peixe que decidimos mercar, encargueino previamente por teléfono para reservalo. Porque estes días seica o incremento do consumo alimentario é algo fóra do normal. A media mañá, recibín unha chamada de traballo por unha urxencia dun cliente. Como había días que non falabamos, partillamos un intre de como ía todo. El, que se dedica ó sector dos conxelados de peixe, pediume entre risos que a ver se deixabamos de mercar tanto, pois na fábrica tiveran que pór unha segunda quenda e aínda así non daban feito. O caso é que cando cheguei ó supermercado non había cola para entrar, pero, xa dentro, na sección de peixaría era inmensa. Collín número, o 59, e ían aínda no 41. Con tempo dabondo de marxe, merquei outras cousas necesarias e fun á sección de carnicería. Aquí tiven un número curioso, polo detalle, o 95, cos mesmos díxitos que para o peixe pero do revés. Menos mal que ían atendendo ó 92 e tocoume axiña. Ter reservado o peixe non me librou de agardar a miña quenda e, finalmente, botei algo menos dunha hora mirando o peixe exposto sobre o xeo do mostrador. Cando saín a rúa, a cola para entrar no supermercado era de máis de trinta persoas e daba a volta polo edificio da esquina.

Na rotonda preto da miña casa, hoxe foi día de controis policiais. O primeiro a iso das once, cando volvín da compra; o segundo, a media tarde; e o terceiro, xa a noite. No primeiro control, non intre de velo eu, habería uns dez coches parados. No derradeiro, paraban ós coches que entraban na cidade (na rotonda, hai unha entrada/saída da autopista) e polo que vin, a un dos condutores debeulle caer unha boa multa.

Acórdanse que hai uns días contei aquí que o de organizar o rocho quedaba para mellor ocasión? Pois o día foi hoxe. Entre a miña dona e mais eu, démoslle un primeiro repaso. Cómpre dicir que non rematamos e que mañá será outro día. É incrible, a cantidade de cousas que gardamos e acumulamos, sen contar que nun par de anos non nos valerán de nada. Para que se fagan unha idea, enchemos cinco bolsas de lixo. Non quero pensar no que sacaremos mañá. Outros anos por estas datas, estariamos preparándonos para saír de viaxe. Neste, as vacacións van ser na casa.

Ó volver da primeira viaxe que fixen ó contedor do lixo, chamou a miña atención un cartel pendurado da terraza do primeiro piso. Dicía: “Vamos a ser fuertes”. Hai letras azuis, marróns, amarelas, vermellas e verdes; e está adornado con varios corazóns, un sol e un par de flores. Un traballo feito por un neno pequeno. Cando baixei as derradeiras bolsas do lixo, na terraza había dúas mulleres, unha nova e outra maior, pregunteille se me deixarían facer unha fotografía do cartel e expliqueille para que a quería. Dixéronme que si encantadas e a señora maior explicoume orgullosa que o fixera o seu neto, que se quería chamábao para que saíse na foto. Neguei coa man, retiráronse cara atrás para non saír elas e tirei unha foto co meu móbil. E estas liñas finais van para ese neno debuxante, que ten toda a razón do mundo. Si, imos ser fortes, moi fortes. Todos xuntos. Seguindo o exemplo como o deste neno e o de milleiros de nenos e nenas que despois dun mes sen saír da casa, teñen a ledicia para enviar mensaxes coma esta do cartel. Por certo, como lles acompaño a imaxe, non me negarán que é fermoso. Eu, cando vexa o rapaz polo portal, heille dicir que me encanta.

Rafael Laso Lorenzo