Estado de alarma. Día vinte e oito.
No artigo número 19 desta serie que eu chamo estado de alarma, facía mención de que non todo o mundo gardaba o debido respecto ós demais, comentando o detalle de que algunha xente botaba ó chan as luvas de látex ou a mascarilla logo de usalas. Apelaba tamén á responsabilidade de todos e cada un de nós, para que non se fagan estas cousas, pensando no ben de todos. Por iso, non podo menos que estar completamente de acordo co que Elvira Lama, a alcaldesa da miña vila, escribiu no Facebook falando do mesmo e apelando á cordura polo ben de todos, xa que non se trata de limpar máis senón de ensuciar menos. Esas luvas ciscadas polo chan, son tamén unha fonte de contaxio.
No día de hoxe, démoslle o segundo asalto do combate coas tarefas pendentes no rocho. Entre mira aquí, pon alá, bota iso acolá, o traballo demorounos catro horas. Se xa é complexo estar confinado nun piso, imaxinen nun espazo de catorce metros cadrados. Volveremos mañá para rematar e deixar todo listo.
Por tal motivo, non tivemos tempo de repetir o plan de onte de ver unha película. Porén, iso non quita que non lles vaia falar de ningunha. Ben seguro que a maioría de vostedes viron ou coñecen o que está considerado como o mellor filme musical da historia e que non é outro que Bailando baixo a chuvia. Tráioo aquí por dúas cousas. A primeira é que é unha metáfora marabillosa sobre o que está a acontecer estes días. Se o lembran, nunha escena da película Kathy (interpretada por Debbie Reynolds) pídelle a Don (interpretado por Gene Kelly) que se resgarde do ballón que está a caer, mais el dille tranquilamente "Eu vexo lucir o sol”. Toda unha declaración de optimismo, como cando ambos se despiden e el ríase das nubes. Na escena máis famosa, Gene Kelly canta e baila completamente só nunha rúa baleira, choupando nas pozas de auga. Ese optimismo é do que temos que contaxiarnos nós para estes días nefastos e nos que xa comezamos a albiscar as raiolas do sol entre as nubes. Para a segunda cousa, cambiamos o título da película por Andando baixo a chuvia, e ós protagonistas pola señora do anorak mostaza e o seu home. Aínda que ela hoxe mudouno por outro de cor branca. E botaron un bo tempo a camiñar pola terraza, de seguido, a bo ritmo, neste venres santo de nubes e chuvia. Chuvia que xa agoiraban as gaivotas que tomaron ó asalto o parque diante do noso edificio, zarrapicando o verde de puntos brancos.
Arestora, xa pasa da unha da mañá. Pola fiestra, a rúa aparece completamente baleira. O ruído dun coche tronza o silencio da noite. É da policía nacional, na súa ronda periódica. Vira na rotonda e tarda nada en perderse rúa adiante. Todo volve quedar en silencio. Chove unha poalla feble desas que mollan ata a alma. O asfalto húmido e cheo de pequenas pozas de auga, reflicte a luz dos farois. Tamén a dos semáforos, cambiando agora vermella, agora ámbar, agora verde, para os coches. E para os peóns inexistentes na rúa, os bonequiños gardiáns do paso cebra relévanse por quendas. Eu, que me gusta imaxinar cousas, quero pensar que non o fan en balde e que andarán a cruzar polas raias brancas todas as ánimas invisibles da noite. Iso si, cando o boneco estea en verde, que sempre hai que cumprir as normas.
Rafael Laso Lorenzo