Estado de alarma. Día oito.

Sábado, 21 de febreiro. Son as dez menos cuarto da mañá cando saio da casa para ir ó supermercado pola compra do día, esa única saída que permite o estado de alarma ós que non temos cans. Chegar non me leva máis de dez minutos camiñando sen moita présa, mais cando o fago convértome no derradeiro compoñente dunha cola na que vou estar case hora e media, pois teño diante vinte e sete persoas. Ese é un divertimento que me distrae estes días, contar cousas. Non hai moito, díxenlles aquí que dende o portal do edificio onde vivo ata o meu piso, hai 91 chanzos. Hoxe comprobei, cando baixei ó garaxe ata o depósito de reciclaxe de aceite que temos alí, para levar o que recollemos na casa, que a eses 91 hai que engadir ademais outros 57 chanzos. Claro que agora xa non podemos saír a estirar as pernas subindo e baixando escaleiras.

Tamén contei aquí, que non sei que sería de nós estes días sen internet. Se a maioría de nós nos preguntasen por un home de nome Jan Koum, talvez non saberíamos que responder. Porén, se nos falan de WhatsApp, todos teríamos claro de que trata e para que serve esta aplicación de mensaxería pola que mais da metade da humanidade lle estará eternamente agradecida a ese mozo ucraniano. A min, sen ir máis lonxe, estame a permitir falar cos meus pais por videoconferencia e, de paso, velos. Malia que non poida abrazalos en persoa, non deixa de ser unha vantaxe sentilos como se estivesen a carón de min.

Este primeiro día da fin de semana, deu para moito. Xogos, lectura, televisión, tarefas domésticas. Nun intre, atraídos pola música, saímos toda a familia á terraza do salón. Dende unha das fiestras do edificio fronte ó noso, o das terrazas longas, soaba o Aserejé das Ketchup. Quedamos alí, porque xusto acababa a canción e vimos de onde viña a música. Naquela terraza un rapaz e o seu pai, comezaron a bailar, porque empezou a escoitarse o Oppa Gangnam Style do cantante surcoreano PSY, esa canción que se baila imitando un xinete cabalgando. E doado imaxinar o que pasou: as terrazas e as fiestras enchéronse de súpeto de xente bailando a cancionciña. Ademais de pasar un rato divertido, a cousa valeu para tirar de min a preocupación por ese matrimonio do que lles falo e que onte non vin. Hoxe tampouco os vira en todo o día e tiñan as fiestras tapadas polas cortinas. Pero nese intre, el paseaba co seu chándal azul e ela corría co seu anorak mostaza. Coa música, foi ela a que se puxo a bailar. A cousa non rematou aí, pois a seguir soou a Macarena de Los del Río e entón xa se armou de todo. Máis tarde, as oito, chegaron os aplausos, que se incrementaban cada vez que pasaba o coche patrulla da policía nacional. Claramente, medramos como persoas en casos coma este. Por iso non me chama a atención que nunha cafetería, pola que pasei diante camiño do supermercado, puxeran nos cristais dous carteis escritos a man: nun, poñía Ánimo España; no outro, Forza Galicia.

Namentres remato de escribir este artigo, escoito unha versión marabillosa de Os sons do silencio, interpretada por un trío de auténtico luxo: Joan Báez, Bob Dylan e Paul Simon, acompañados unicamente polas súas guitarras. Pasan das doce da noite. Non se ve ninguén na rúa. A luz do piso do matrimonio está apagada. E baixo a luz das farolas, nada, só o silencio.

Rafael Laso Lorenzo