As horas roubadas

Non vou dicir que o roubo, mais si que o tomo prestado. Refírome ó título deste artigo. Escríboo xa en Vigo, logo de disfrutar do Corredoiro na miña vila de Xinzo. Onte, sábado, andei por Talavera de la Reina. Como dispuña dunhas horas libres, decidín ir visitar a Basílica de Nuestra Señora del Prado, que se coñece como a \“Capela Sixtina da cerámica\” e tamén dar un pequeno paseo polo parque que a rodea, antes de me sentar nun dos bancos para ler a novela que levaba na man. A basílica ten por veciña unha praza de touros, que leva o curioso nome de \“La Caprichosa\” e á que non lle prestei atención, pois a tauromaquia non é santo da miña devoción. Despois de aparcar, entrei no parque pola súa entrada principal e fun caer de cheo nun mercadiño de libros usados, cunha ducia de postos nos que tamén se ofrecían discos de vinilo e obxectos máis ou menos antigos. O feito de ter tempo de vagar fíxome remexer entre os libros que se amoreaban nos postos. Logo de petiscar aquí e acolá, refollear este ou aquel, rematei mercando unha novela de Torrente Ballester e outra de Juan Marsé por un prezo que dá vergoña dicir. De camiño á basílica, abrín a novela que levaba comigo e a dedicatoria da mesma prendeu en min coma o lume nun misto. Sentei no primeiro banco que atopei, coa imponente mole de pedra da basílica a trinta metros de min, e empurrei aquela porta detrás da que Lola non agardaba ningún bico, para mergullarme no ano 79 e volver a memoria ós tempos da miña adolescencia. Polas páxinas da novela entraron na miña vida Lola, Antonio e os seus fillos. Rosa, cos seus fillos e co seu home, un Damián deses como os que hoxe en día aínda quedan moitos, cando non deberían xa existir, un Damián tan ben descrito que sobrecolle. E sobre todo entraron Anselmo e Carme, personaxes tan ben configuradas que os imaxinas case como se os estiveses vendo nunha fotografía antiga. E polas páxinas da miña memoria, apareceron tamén vellas fotografías, as famosas \“galletas\” do Rizo; e os bailes coas rapazas nas festas da Santa Mariña, os refrescos da pandilla no bar Parque, a vella gramola deitando no aire as notas da canción Enola Gay de OMD...

Un aviso do whatsapp pilloume na lectura da derradeira páxina. Eran as dúas e media da tarde. A vida é iso que pasa namentres facemos outros plans, dicía John Lennon. E a min pasáranme dúas horas enganchado á lectura. Podería dicir dúas horas roubadas, mais non sería correcto. Fun eu por min mesmo quen se deixou roubar. Por iso non creo que a María Solar lle pareza mal que lle tome emprestado o título da súa novela para este meu artigo. Por certo, cando pechei o libro e me acheguei á basílica, esta xa tiña as portas pechadas. Non me pareceu mal. A \“Capela Sixtina da cerámica\” quedará para outra ocasión.

Rafael Laso Lorenzo