"A Laika do Paco e da Paquita"

Penso que non debe haber persoa no barrio do Polígono que non a coñecese. “Ola, Laika!”, dicíalle a xente no paseo do río, no parque ou fronte á súa casiña, a antiga tenda de electrodomésticos de Radio Tv Limia (agora Electrolimia) que aínda hoxe conserva o vello cartel que a identificou en tempos. “Como non a vou coñecer”, dicíanche. “É a Laika, a Laika do Paco e da Paquita”. E coñecíana porque ela sempre saudaba. É así, non tiña receos cara a ninguén se a cambio lle dabas un mimo, lle rascabas a barriga ou lle dabas algo de comer. Era mimosa, pero sobre todo era boa. E iso sabiámolo todos. Por iso creo que hoxe o barrio enteiro está un pouco máis escuro, máis triste. Porque a cadeliña que durante case 18 anos nos roubou o corazón xa non está.

Nunca foi unha cadela grande, pero cando chegou ás nosas vidas pouco máis ocupada cá palma da man. Era a última dunha camada que buscaba fogar. Todos os seus irmáns estaban xa dados, e quedaba ela. Igual os outros cachorros chamaban máis a atención e ninguén reparou nesa cadeliña que acabou sendo moi especial. De rebote converteuse na pequena dos Rivero Conde. Coma un fillo serodio, a Laika ía ser a mimada da casa. E con moito gusto.

A medida que medrou comezaron a vir os pretendentes á porta. Tiña moitos, pero a ela os que lle gustaban eran os cadelos grandes, aqueles que a dobraban en corpo e estatura. Os que nunca desistiron no seu intento de conquistala foron os chamados por nós o Laiko pequeno (o Lolo do barrio de abaixo) e o Laiko grande. E ao final o Laiko pequeno e a Laika tiveron cachorriños. E de aí saíron 7 cadeliños tan bonitos coma ela, aínda que moitos non chegaron a ser tan lonxevos coma a súa nai.

O sofá do altillo da tenda de electrodomésticos, “a do Paco”, que diría a xente, era un dos seus lugares habituais. Ao entrar pola porta xa escoitabas o chocar das uñas contra a madeira, o traqueteo baixando as escaleiras para vir saudar. Se quen chegaba era un dos asiduos a tomar o café de media mañá, o traqueteo era máis veloz porque ía contenta. Ás veces preocupantemente contenta, porque a palabra café provocáballe demasiada euforia.

A Laika era moi lista. Se te vía ir cara ao supermercado ía tras de ti. Sabíalo, de novo, polo ruído das patiñas contra o firme. Alí estaba todo o que lle gustaba: a carne, os embutidos, incluso o peixe... como non ía querer ir? Cando te xirabas para reprendela, finxía estar cheirando algo no chan, quieta, obviando a túa presencia coma se non soubese que estabas aí. Ao proseguir a marcha, o son das patiñas outra vez. Ela sabía que non podía entrar no supermercado (non sería polas veces que levou broncas) pero a norma rompeuna máis dunha vez. Foi a súa etapa rebelde, a que todos temos nalgún momento da vida.

Tamén sabía cando había feira en Xinzo. O olfacto non a enganaba. Eses eran os únicos días que facía incursión por outra zona de Xinzo que non fora o Polígono. Tirando cara ao mediodía ía dar unha volta pola feira, e non volvía ata que se facía cun cacho de polo. Sabías que pescara algo porque volvía coa barriguiña inchada e a face contenta, coa alegría de quen consegue o obxectivo que se propón.

Acórdome que a primeira vez que a metemos no coche (cando case collía na palma da man) foi para ir ao encoro das Conchas, en Muíños. Aquel viaxe foi un desastre e mareouse tanto que vomitou. Non parou de chorar en todo o traxecto. Quen diría que despois diso o seu lugar favorito ía ser unha furgoneta. A furgoneta de traballo do Paco. En marcha ou parada, valíalle das dúas maneiras. A Laika foi a compañeira de traballo do home das televisións, a copilota que un día, nunha curva, saíu disparada pola xanela e case nos dá un desgusto á familia.

Pero o susto máis grande que levamos con ela foi, sen dúbida, o intento de rapto. Era día 30 de decembro e a Laika desaparecera. A perspectiva dun fin de ano sen a nosa cadeliña facíase amargo. Ao día seguinte, cando xa estaban os carteis impresos onde se podía ler en letras ben grandes “Cadela desaparecida”, chegou unha veciña e contounos que escoitara ladridos dun piso no seu edificio, e que sospeitaba que podía ser a Laika. É certo iso que din nas investigacións policiais de que a colaboración cidadá é clave, porque a Laika estaba aí. E por fin, tivemos un fin de ano feliz.

Nos últimos anos a Laika xa non era tan áxil. Se trasladamos a súa idade á dun humano estamos falando de que roldaba os 120 anos. O Paco fixéralle un asento para levala na bicicleta. Así, cando fixeran percorridos un pouco longos e as súas patiñas xa non puideran máis, podía descansar alí sentada. O Paco era o seu compañeiro ideal. Creo que ata se podería facer unha serie de debuxos animados co título “As aventuras dos inseparables Paco e Laika”. Éxito de audiencia entre a rapazada. Sería unha serie preciosa porque nin o guionista máis sensible podería retratar unha amizade tan sincera coma a que tiñan eles dous.

Desde hai uns meses a Laika tiña unha nova compañeira. Foi reticente a aceptala, porque por natureza non lle saía querela. É a gatiña Mizzi, que agora ten todo o sofá do altillo da tenda para ela. A Mizzi tamén vai sentir a falta desa cadeliña vella que a miraba con desconfianza.

Preto de 18 anos dan para moitas historias. A Laika foi e será un membro da nosa familia. Para sempre. E sen ela, nin nós nin o polígono vai volver ser o mesmo. Revolucionaria como fuches, marchaches un 25 de abril. Gracias por facernos tan felices. Alí onde esteas que ti tamén o sexas, Laikiña.