Negro

Negra é a cor da escuridade. Negra é a cor do ceo antes de saíren as estrelas. Negras son as nubes que traen a chuvia. Negro é o asfalto das estradas, sucado por liñas brancas que se poden ou non se poden traspasar. Negros eran hai anos os taxis. Negros son os trazos que debuxamos cun lápiz. Negro é o petróleo. Negro é o carbón. Negro é o sinal de que non hai Papa. Negro é o futuro dos nosos mozos de hoxe. Negro é ese soño que nunca tivemos. Negra é unha bandeira pirata. Negra pode ser a fame de quen non ten que comer. Negro é o mundo do cego. Negro tamén é o mundo da xente que non quere ver. Negros son os coches fúnebres. Negros son os coches oficiais. Negra e a cor da morte. Negra foi a vida para eses nenos afogados nunha praia. Negra é a alma da violencia. Negra é a alma dos que matan. Negro é o fume. Negra vai camiño de ser a miña terra, pasto das lapas do lume despiadado que o queima. O lume que hai miles de anos descubriu o home e permitiu incontables avances e progresos, resulta ser hoxe unha arma de destrución masiva.

Cando eu era un neno, alá polo ano 1971 houbo unha campaña publicitaria cuxo lema era Quen queima o monte? Esa pregunta segue vixente hoxe.

Xa de adolescente lembro unha viaxe de Vigo a Xinzo. En case todo o traxecto había incendios e nun treito longo, interminable, as lapas chegaban a ambos lados da estrada malia o esforzo dos bombeiros.

Pasaron moitos anos dende aquel 1971. Temos unha democracia. Levamos moitos gobernos e seis presidentes distintos. Temos autonomía. Tamén con moitos gobernos e cinco presidentes (sen contar os dous preautonómicos). E semella que nada aprendemos nestes máis de cuarenta anos. Seguimos a preguntarnos quen queima o monte sen atopar resposta. Namentres o facemos, o monte arde, a vida fuxe. Verde, que te quero verde, dicía García Lorca. Mais as lapas devoran todo ó seu paso e o verde muda en negro. Negro da desolación. Negro da morte. Negro do ceo cheo de fume irrespirable. Quen queima o monte? Non o sei. Imaxínoo oculto, sen rostro, recitando os versos dunha coñecida canción: Fuego, siempre alrededor. / Fuego, alguien olvidó que el fuego, / que el fuego... / lo guardo yo.

Namentres, fóra, esa terra que os nosos pais nos deixaron a nós e que debemos deixar ós nosos fillos, non deixa de arder. O lume, como se fose un quinto xinete do Apocalipse, vai tinxindo todo de negro.

Rafael Laso Lorenzo