O DEMO DO GATO

Coñecida é de sobra a adoración que sentían os exípcios polas gatas mailos gatos. Estos felinos, chegaron a ter a consideración de animais sagrados ou mesmo semideuses. Ata Herodoto, o gran pensador grego, escribiu sorprendido polo trato que se lles dispensaba e incluso consideraba que Exipto era o único pobo que tiña os gatos vivindo dentro do propio fogar.

Varios milenios despois e ben entrada a década dos anos sesenta do século pasado, unha velliña de Portoquintela, a tía Portuguesa, tiña un felino ó que lle rendía honores dignos do gato do mesmo faraón Ramsés II. A muller, sen ter ningún coñecemento de exiptoloxía, bautizou o minino co nome que lle daban os exipcios ós gatos e que aparece nos gravados das pirámides milenárias; Miu.

Permitíalle se-lo dono da casa, da maseira e da cama. Marcaba o seu territorio mexando en cada esquina e enchía de pulgas a quen se achegara a el. Pero ser, era o amo.

Un día, a tía Portuguesa acordou faguer reformas no tellado da casa, e chamou a dous profesionais do ramo, residentes na parroquia do Baño.

O día do comezo da obra, ben cedo, presentáronse na casa da muller, o Antonio do Rial e o Manolo da Palmira, nos seus vehículos particulares, que para a época non deixaban de ser un verdadeiro luxo; unha Derbi Rabasa e unha Mobylette, as dúas totalmente equipadas, coas maletas de ferramentas acopladas nos portabultos, manoplas nas manetas e delantal para o peito. Tomaron medidas e anotaron os materiais precisos para executa-la obra.

O segundo día de traballo a inimizade co gato xa era manifesta. Facía as súas necesidades, maiores e menores, no montón da area. Unha que outra vez, marcaba territorio na roupa dos operarios e repartía as pulgas que lle sobraban e abofé que lle sobraban ben delas. O contrato de obra era a mantenza e ás horas do xantar e da cea non se desapegaba da mesa e comía da mán da velliña. Esta era de rosario diario. Mañán, meiodía e noite e o Miu sempre rezaba con ela acompasando cun ronroneo sacrosanto.

Os coitados dos homes non tiñan ocasión de quedaren a sóas co mico para darlle unha boa espantada e comezaban a desesperarse.

Unha bendita tarde, a tía Portuguesa ausentouse para mercar unha folla de bacallau para o xantar e os indignados traballadores, argallaron un plan maquiavélico do que nunca se soubo quen fora nin o autor intelectual nin o autor material. Pasaron moitos anos e entre risas, o Antonio acusaba ó Manolo e viceversa.

Colleron o gato sagrado, algo moi doado polo manso que era, e mentres un o tiña no colo e coa cabeza ben suxeita entre as mans, o outro colleu unha culler e un garfo e xuntounos a xeito de cruz e berrando fortemente "Xesús", zoscoulle no fuciño coas ferramentas de comer. Repetiu os berros e os culleirazos ata tres veces.

O Miu, cando se viu ceibe das mans dos "gaticidas", chimpouse pola fiestra, esnaquizou un vidro da mésma e caeu á rúa choutando polo rego cheo de auga. Púxose de pé e gabeou a lume de carozo polo monte arriba ata desaparecer.

Cando regresou a ama, o gatiño non estaba. Preguntoulle ó Antonio e ó Manolo estrañada da súa ausencia. Eles explicáronlle que presenciaron unha escea moi inquietante. Nunca tal cousa viran. O animal tiña que estar posuído polo demo. Fora ve-lo signo da cruz e tirarse ó monte coma un tolo, fungando e escumando pola boca.

A tía Portuguesa non daba crédito ó que lle estaban a contar. Pasou toda a tarde chamando polo malpocado Miu.

Á mañán seguinte, rondaba a casa a distancia, pero non era quen de entrar no patio por moito que o chamase a muller. Esta, negábase a crer que o seu gato tivese o diaño dentro do corpo. Os argallantes do conxuro, para convence-la muller da delirante teoría da posesión demoníaca, fixeron de improvisados exorcistas. Mirando para o felino dende a porta da cociña, puxeron a culler máis o garfo en cruz e cando pronunciaron " Xesús", o coitado do animal esgatuñaba polas pedras do camiño, cara o monte coma ánima que leva o mésmo Lucifer.

Non cómpre dicir que que a obra rematou sen a presenza do divino amo da casa e que non voltou á mesma ata que estivo ben seguro da marcha dos traballadores. Tampouco se soubo nunca se a tía Portuguesa de Portoquintela foi quen de lle saca-lo demo do corpo cos seus rezos.

Vaia esta colaboración, adicada ó Antonio do Rial (Antonio Fernández Alonso, o meu pai) e ó seu curmán,o Manolo da Palmira (Manuel Fernández) finado fai pouco tempo.

(Adolfo Fernández Dafonte)