Patacas da Limia… Sempre!
O título deste artigo é a mensaxe que figura na miña conta de whatsapp. Porque hoxe vou escribir de patacas, sen entrar a fondo en datos, cifras ou cousas semellantes.
Por que? Pois por unha cousa que me aconteceu non hai moito. Unha cousa certa, verídica, do mundo real e cotián de todos os días. Mais, antes de contala, vou regresar a un tempo anterior gardado na miña memoria.
Cando eu era neno, a época da colleita das patacas era tamén tempo de lecer para nós, cativos que nada máis pensabamos en enredar e rebuldar. Un dos nosos costumes era ir ó rebusco. Non son de familia labrega, mais, o rebusco, era unha diversión para os rapaces da Mazaira. Asaltar os regos das leiras recén colleitadas na procura deses tubérculos perdidos ou esquecidos, tentando atopar sempre a pataca máis grande ca dos amigos, era case que un deporte, unha competición. A ledicia de atopar entre a terra unha desas patacas esquecidas polos maiores na colleita era o noso premio.
No meu maxín, gardo con agarimo nomes cheos de sonoridade: Baraka, Palogan, Kennebec, Desirée. Eran os nomes das variedades de patacas que daquela escoitaba eu na boca das xentes da vila. Algúns outros como os de Duquesa, Ganade, funos escoitando despois.
E eses nomes viñan asociados ás súas cores e texturas. Pel e carne amarela para as baraka. A pel vermella coa carne amarela da desirée. A pel áspera da palogan.
Cando vou a tenda, gústame botar unha ollada pola zona das patacas para ver o que hai. Hoxe, de todas esas variedades, a que máis vexo nas tendas da cidade onde vivo é a Kennebec. Porén, o que realmente me magoa é non ver nas tendas patacas da Limia, sequera patacas da nosa terra galega. Rematas por sentirte ferido no orgullo propio, como me aconteceu días atrás, cando entrei a mercar froita nun local dunha coñecida cadea de froiterías e fiquei abraiado dunha fila de sacos de patacas repartidos en tres grupos. Ao frente de cada un, unha caixa amosaba unha mostra do contido de cada saco. E un arreguizo súpeto percorreu o meu corpo, cando fiel ó meu costume, fun ler as etiquetas para coñecer a súa orixe e ningunha había de aquí. A primeira indicaba Exipto; a segunda Marrocos e a derradeira, Francia.
Ó chegar a casa, dende o seu sitio na miña biblioteca, o Patacontos da gorra azul coa que me agasallaron os amigos do CEIP Carlos Casares de Xinzo, semellaba ollarme con cara de tristura.