Queimar despois de ler

Queimar despois de ler

Cando invitaron hai un par de anos ao premio Nobel de Literatura hispanoperuano, Mario Vargas-Llosa á Feira Internacional do Libro de Guadalajara (México), ofreceu a quen o quixo escoitar unha das máis sinceras e acertadas consideracións sobre a literatura e os libros de todos os tempos. Merece tanto a pena que non podo resistir citar un fragmento: “Leer empezó a convertirse en un refugio. Cuando me salía de la literatura me parecía vivir una vida indigna. Por eso se convirtió en algo más que un placer: era una forma de defensa contra la frustración y el infortunio. Nos instruye sobre lo que es la vida y también sobre lo que no lo es, y por eso es uno de los grandes instrumentos de progreso humano”. Non pensen que estou tan tola como para dispoñerme a glosar o que considero tal verdade universal, pero encontro estas palabras enormemente inspiradoras e adecuadas, ademais de necesarias, para poder sobrevivir nestes tempos tolos que nos tocaron.

Agora máis que nunca, nestes días nos que cada nova vai acompañada da palabra crise como causa ou consecuencia, é cando máis nos cómpre tirar do potencial edulcorante da literatura, porque as veces tamén merecemos un descanso reparador que nos afaste, aínda que soamente sexa por unhas horas diarias, do monte de desgrazas que nos rodean: que se paro, que se corrupción, que se prima de risco... Sen perder nunca de vista claro está, outra das vertentes da literatura, a da educación e o compromiso social, aquela que é capaz de mover conciencias e provocar cambios importantes. Porque como todo na vida, o asunto élles cuestión de equilibrio.

Pois iso, que cousa vai ir por aquí de libros, escritores e literatura, da de hoxe e da de onte, da que se le e produce na Limia e en parte do estranxeiro, e de lectores claro está, que son o máis importante da industria editorial. O de “Queimar despois de ler” quedará na man e conciencia de cada un dos que se atrevan a dedicarlle a este espazo cinco minutos dese ben máis prezado e escaso que a auga doce, o tempo.

Polo momento, na miña mesiña de noite esquerda descansa placidamente un exemplar de “Carlos Casares: o amigo das palabras”, para empezar con algo ben noso e do que aínda por riba podemos e debemos sentirnos orgullosos, pero iso será tema, se vostedes mo permiten, da seguinte entrada.