O tempo pasa lentamente.

As miñas amizades, os meus achegados, a miña familia... todos saben que son devoto confeso de Bob Dylan, o trobador de Minnesota. Por iso, vou coller emprestado dunha canción súa o título deste artigo. O tempo pasa amodo cando te perdes nun soño, dinos nesa canción de 1970. Gusto de imaxinar reminiscencias galegas (cousa imposible totalmente) no bardo que hoxe camiña xa cara os oitenta e tres anos e segue ao pé do canón, porque noutro dos versos dinos non hai por que subir, non hai por que baixar. Nisto de non saber se subir ou baixar, en Galicia somos únicos. Porén, párome a pensar no cotián, en que aínda hai un nada estabamos na semana santa, no maio das letras galegas e tamén das eleccións municipais, no san Xoán e que agora corremos cara outras eleccións xerais e, en nada, o apóstolo Santiago deixaranos atrás e o país todo entrará nun mes de agosto ateigado de xente de vacacións.

No mes pasado, a miña dona e mais eu aproveitamos para levar o noso fillo ás fogueiras de san Xoán. En Moaña, onde pasamos as fins de semana e o verán, hai longa tradición de prender ese lume máxico e purificador ao que lle pedimos que leve canda el todas as maldades e malos desexos. Aproveitei a ocasión para explicarlle que cando eu era rapaz, na miña vila non tiñamos tradición de fogueiras. Todo o que lembraba da noite de San Xoán, era á miña avoa preparar a palangana de auga coas súas flores e herbas, para o día seguinte sermos lavados con ela. Tamén, os versos dunha cantiga nos beizos dos avós (aquí xa a miña memoria é bretemosa) que dicía “a coger el trébole, el trébole, en la noche de san Juan”.

Agora, pasadas semanas desa noite, acordo da inmensa fogueira na explanada do Samertolameu, o paseo ateigado de xente, os globos de papel ascendendo no ceo da noite, os lumes pequeniños dalgúns rapaces na praia, o arrecendo a fume, a sardiñas e churrasco. E do meu maxín que me levou á nenez onde o mar era algo afastado, á miña vila, xusto alí, naquela rampla do peirao ateigada por ducias de ras de papel, perfectamente aliñadas en formación tras dunha ra papirofléxica moito máis grande. Alí volvín á miña vila na Limia, a carón do avó que ollaba ao lonxe, cara unha lagoa que xa non existía, da avoa que preparaba a súa poción coa auga e as herbas, a aquelas noites de san Xoán na chaira da Antela nas que se oían as badaladas das campás asolagadas de Antioquía ás doce en punto.

Rafael Laso Lorenzo