​SARDIÑA

Aí vén en procesión polo quinteiro

o fúnebre cortexo que camiña

seguindo o son doído da  gaitiña;

Avanza devagar e silandeiro.

A banda tanxe un “réquiem” de primeiro;

No medio, un catafalco se adiviña:

A ombros e con dó, traen a SARDIÑA.

Detrás choronas, bispo e sermoneiro.

Mil críticas crueis reparte a esgalla,

mais, todos rin pois é chacota e chanza.

Alguén as lapas nela axiña espalla.

O ENTROIDO rematou; con el, a danza.

“Abonda xa de pranto! El nunca falla!

Nun ano volverá” – di a veciñanza.

Alfonso Carlos Lois